Gewoon vrouw!

7 augustus 2013

Veel te vroeg word ik al weer wakker. Ik heb nauwelijks geslapen vannacht. Vier uurtjes misschien. Mijn hele bovenlichaam voelt stijf aan.

De lieve broeder van de nacht staat naast mijn bed. Hij hangt een nieuwe spuit aan.
Terwijl ik naar hem kijk, zakt hij op zijn hurken als hij klaar is. 'Je weet wat er vandaag gaat gebeuren, he?' Ik kijk hem aan en de tranen springen in mijn ogen.

Ik besluit Sebas te bellen en huilend vraag ik hem of hij er alsjeblieft bij wil zijn.
Ik durf het niet alleen.
Ik durf niet alleen voor de allereerste keer te kijken naar de lege plek.
De lege plek waar mijn borst heeft gezeten.

Sebas springt in de auto en is mooi op tijd voordat in alle vroegte de mamacare-verpleegkundige al naast mijn bed staat. Bij zich heeft ze twee afschuwelijke behaatjes, de meest vormloze die ik ooit heb gezien. De kleur is maagdelijk wit. Ze legt me uit hoe ik de watten in het behaatje moet proppen en hoe ik dan het beste de boel kan kneden om er vorm in te krijgen.

'Zal ik dan het verband er maar af gaan halen', vraagt ze me. Ik wil heel hard 'nee' roepen, maar ik weet dat ik geen keus heb. Ik sluit mijn ogen terwijl zij het verband verwijdert.
Als ik eindelijk mijn ogen open, knikt Sebastiaan me bemoedigend toe.

Ik neem een diepe teug adem en kijk naar links. De tranen biggelen.
Zo ziet het er dus uit.

De chirurg komt onverwachts langs. Hij bekijkt eveneens de wond, knijpt nog eens hier en daar ('auuuuu'!) en zegt; 'wat mij betreft mag je vandaag naar huis, maar je longarts beslist'.
Ik kijk verschrikt. Vandaag naar huis??
De operatie is net twaalf uur geleden, ik ben mijn bed nog niet uit geweest, er zit nog een drain in mijn oksel en het belangrijkste: ik wil nog helemaal niet naar huis!

Toch voel ik me al snel meer mens. Ik zit een tijdje op een stoel, smiddags wordt de drain verwijderd en savonds loop ik alweer voor het eerst naar de wc. Ik kroel voorzichtig met mijn lieve mannen en krijg bezoek van de ouders.

De volgende dag zal ik voor het eerst gaan douchen. Ik zal nog meer geconfronteerd worden met mijn borst. Ik zal mezelf huilend op de douchestoel wassen. Door de dagen heen zal ik steeds even in mijn shirtje kijken om te zien hoe het er uit ziet. De confrontatie voor de spiegel zal het zwaarst worden. Het vooraanzicht is toch even heel anders. Dat stomme behaatje zal ik maar 1 keer dragen. Het zit niet lekker en staat voor geen meter.

Een jaar later
Gek genoeg went het. Ik ga naar de sauna en zie de starende blikken nauwelijks meer. Ik douche samen met andere dames op de sportschool. En hoewel het geen Marlies Dekkers meer is, koop ik weer mooie beha's. Beha's waar ik mijn prothese in kan stoppen.

Ik heb 1 ding geleerd. Hoe graag ik ook nog twee borsten zou willen hebben (en vooral niet ziek zou willen zijn), ik voel me net zo vrouw met één borst als met twee borsten!

Reacties

  1. Alweer een jaar.... heftig weer om te lezen, en fijn om te lezen dat je je zo vrouw voelt...knuffel

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Gewoon tien jaar en KVL -268

Gewoon vliegen!

Gewoon een Taaie Challenge en KVL -261