Gewoon negen!
Als je ergens aan kunt zien dat de tijd voorbij vliegt, is het wel aan je kind. Ja, ook dat cliché is waar! Ik herinner en voel nog zo die avonden op de bank met dat kleine hoopje mens tegen me aan, de nachtelijke flessen, de wandelingen naar het dorp met hem in de wagen. Maar ook, eindelijk na 22 maanden (...!) de eerste losse stappen die hij zette, zijn snoetje vol met pastasaus, de speen die we in zijn schoen deden voor babypiet. Hoe hij bij ons zat op het aanrecht tijdens het koken, zelf zonder zijwieltjes ging fietsen en hoe hij al vroeg zo heerlijk kon kletsen. Zijn eerste wendagje op het kinderdagverblijf (ik huilen..), zijn eerste ochtendje op de basisschool (ik weer huilen...). Zijn eerste teleurstellingen maar vooral ook alle trotse en dierbare momenten. Hoe hij dit schooljaar alleen op zijn fiets vertrok om naar school te gaan. En ik bij het tuinhek stond en zo trots was op die heerlijke jongen die zijn hand in de lucht stak en vol vertrouwen naar school fietste. Di