Gewoon negen!

Als je ergens aan kunt zien dat de tijd voorbij vliegt, is het wel aan je kind.
Ja, ook dat cliché is waar!

Ik herinner en voel nog zo die avonden op de bank met dat kleine hoopje mens tegen me aan, de nachtelijke flessen, de wandelingen naar het dorp met hem in de wagen.
Maar ook, eindelijk na 22 maanden (...!) de eerste losse stappen die hij zette, zijn snoetje vol met pastasaus, de speen die we in zijn schoen deden voor babypiet.
Hoe hij bij ons zat op het aanrecht tijdens het koken, zelf zonder zijwieltjes ging fietsen en hoe hij al vroeg zo heerlijk kon kletsen.
Zijn eerste wendagje op het kinderdagverblijf (ik huilen..), zijn eerste ochtendje op de basisschool (ik weer huilen...). Zijn eerste teleurstellingen maar vooral ook alle trotse en dierbare momenten.
Hoe hij dit schooljaar alleen op zijn fiets vertrok om naar school te gaan. En ik bij het tuinhek stond en zo trots was op die heerlijke jongen die zijn hand in de lucht stak en vol vertrouwen naar school fietste.

Dit mooie mens werd in februari negen jaar oud. En dat hebben we natuurlijk volop gevierd!
Het was heerlijk druk en gezellig tijdens zijn grote-mensen-feest.

Drie dagen later trakteerde hij op school:

's Middags gingen we met vijf gastjes naar Historyland.
Het eerste deel van het feestje brachten we op het grote terrein buiten door. Er werden letters gezocht, botten opgegraven (die vervolgens mee naar huis mochten), rond gecrosst in een karretje, gekeken in een echte tank en gezeten in een straaljager:

Ook gingen we marshmallows roosteren bij het vuurtje buiten:

En wat gebeurde er natuurlijk weer met mijn marsmallow?

Maar ook binnen was er meer dan genoeg te zien. Een skelet van een mammoet, fossielen, prachtige stenen.

We hebben volop genoten van alle festiviteiten!

Lieve Vic is weer een jaar ouder!