Gewoon opgenomen.

In de maand mei had ik een hoop leuke dingen te doen. Heus, ik bedacht me van te voren dat het misschien iets te veel leuke dingen waren, maar soms loopt de agenda zo.
Ik ging een midweek naar hattem, we hadden een familieweekeind, er was een vrijgezellenfeest, we gingen een dagje naar nemo (wat een top museum om met je kind naar toe te gaan!) en we logeerden een nachtje bij vrienden.

En hoewel ik echt tussen alle bedrijvigheid door zoveel mogelijk rust nam, was ik niet heel verbaasd toen eind mei opeens de koek op was. Dikke koorts en ontzettend moe. De rem moest er op en wel nu. Dus deed ik echt tien stappen terug, lag ik dagen en nachten te slapen en zette ik mezelf aan een blok paracetamol. Na een week werd de koorts wat minder, gingen mijn ogen weer open en lag ik niet meer dagen op bed. Lief en ik hadden ook niet het idee dat ik meer of viezer sputum opgaf dus keken het nog even aan.
Echter een week later was de koorts nog steeds niet helemaal weg. Er zat niks anders op dan contact met het haga te zoeken. Omdat ik toch al voor een mammografie moest (de eerste uitslagen lijken daar goed van te zijn!) wilde de arts een longfoto laten maken. Na vijf minuten belde hij al om te laten weten dat deze er niet goed uitzag en dat opname noodzakelijk was.

Dus heb ik gisteren mijn intrek genomen in het haga. We hopen dat ik uiteindelijk thuis verder kan kuren maar ik zal eerst vooruitgang moeten laten zien hier.
Het blijft bizar hoe het als thuiskomen voelt als ik hier mijn kamer betreed. Ook fijn omdat thuiskomen ook als veilig voelt, maar bizar.

Het moeilijkste blijft altijd om afscheid van de mannen te nemen en niet te weten wanneer je weer thuis bent. Ik heb wel vertrouwen in de goede afloop. Het heeft even tijd nodig.