Gewoon Mara!

Toen Vic naar groep vijf ging wilde hij dolgraag alleen naar school fietsen. Ondanks de twee enge knooppunten onderweg, gaven we hem (na lang oefenen in groep vier) het vertrouwen dat hij alleen mocht fietsen. En hoe gaaf het ook was dat hij alleen mocht fietsen, opeens was het toch veel gezelliger als ik wel mee fietste. Dus dat deed ik natuurlijk. Inmiddels zit hij in groep zes. 's Ochtends bespreken we wat hij wil met het fietsen. Soms fiets ik de heenweg mee, soms de terugweg en soms ook helemaal niet. Langs het fietspad naar school staat een boom die in alle seizoenen de vorm van een hartje heeft, we noemen 'm dan ook 'de hartjesboom'. Die zag je niet aankomen, hè? Als ik er langs fiets zeg ik in gedachten allerliefste E, altijd even gedag, zij is immers de bedenker van 'de kracht van liefde'. Inmiddels al vier jaar lang krijg ik dagelijks een hartje van haar toegestuurd. Het verwarmt nog steeds mijn hart.

Zojuist keek ik de docu  Buiten Adem , een net uitgekomen documentaire van twee cysters van wie er één getransplanteerd is. Wat ik erg herken in de docu is de strijd om lucht, maar ook vooral de aanpassingen die ik moet doen in het dagelijks leven. Ook ik denk soms wel eens dat iedereen maar verwacht dat ik alles zomaar kan en zomaar doe en dat ik daarnaast ook nog 'een beetje CF heb'. Het is niet alleen zo dat ik veel hoest en soms lange opnames heb in het ziekenhuis. Het is de dagelijkse strijd die ik voer met mijn lichaam en geest. Mijn beperkte energie die ik zo goed, zo verstandig, maar ook zo fijn mogelijk wil indelen. De moeheid in mijn lijf, mijn buik die niet altijd wil, de benauwdheid als ik de trap naar boven heb genomen, het overgeven omdat ik weer te veel hoest, de pijn in mijn lijf en de angsten in mijn hoofd. En ook me moeten neerleggen bij dingen die ik niet meer kan, maar wel dolgraag zou willen. Terwijl ik dit typ, twijfel ik al weer. Of ik dit moet del