Gewoon Mara!

Twee weken geleden kreeg ik een brief om mij te komen melden op de poli 'Ouderengeneeskunde'. Geen grapje, het is echt waar! Omdat ik de afspraak een dag wilde vervroegen, belde ik de poli. De secretaresse vroeg me naar mijn geboortedatum, die ik keurig opdreunde; '..bla...bla..1978' Ik hoorde de verbazing in haar stem en antwoordde rap 'ik ben een hele jonge oudere'. De secretaresse schoot in de lach. Vandaag mocht ik me komen melden voor een kennismaking met de osteoporose internist die dus poli houdt op deze afdeling.   Ik zat tegenover een aardige vrouw die mij de eerste beginselen bijleerde over het leven met osteoporose. Samen besloten we al dat osteoporose wel 'the least of my problems' is, maar desondanks natuurlijk wel behandeld moet worden. Na het bezoek aan haar mocht ik naar de afdeling radiologie om een aantal foto's te laten maken van mijn rug, die baart op dit moment het meeste zorgen. De ernst van hetgeen te zien is op de

Na het 'grote-mensen-feest' volgde er natuurlijk ook nog een kinderfeest. Samen met zijn acht vrienden ging Vic op wintersurvival. Omdat ik het fysiek natuurlijk niet meer aan kan om dit soort feestjes zelf vorm te geven (en dit voor Sebastiaan alleen ook niet te doen is), boekten we een wintersurvival in Monster. Hier werden de jongens drie uur lang ge-entertained en stond alles in het teken van lekker buiten zijn. Sinds we kinderfeestjes geven voor onze Vic, doen we dit ieder jaar buiten. Heerlijk om juist in februari met die gastjes naar buiten te gaan en ze weer thuis te brengen met gloeiende wangen en een rode neus van de kou :). Het programma startte met boogschieten: Daarna gingen ze op de kickbike een tocht maken. Ik bleef achter om even met m'n koppie in de zon wat nieuwe energie op te doen. Vervolgens bouwden ze met twee kano's, wat planken en touw een boot om met elkaar mee het water op te gaan: We warmden op bij een kampvuurtje en roos

In 2008 beviel ik van onze prachtige zoon. Nu is het 2018. Ons kind is TIEN! Een zoet, klein, fijn mannetje dat zich in de loop der jaren ontwikkelde tot een onwijs lief en sociaal mens. Een jongen die voor anderen zorgt, maar inmiddels ook heel goed kan aangeven wat hij zelf wil. Een blij kind, dat de dag door huppelt, maar ook heel serieus kan zijn. Een mannetje dat nog steeds heerlijk tegen me aan komt zitten op de bank, maar die liever geen kussen meer uitdeelt. Die over straat gaat met een stoer loopje en zijn handen in de zakken. Maar ook een heel verantwoordelijk kind, dat trouw zijn taakjes uitvoert en zijn huiswerk maakt. Een jongen die nog steeds slecht tegen zijn verlies kan en moet huilen als hij een gezelschapsspelletje niet kan winnen. En daar ook veel last van heeft. Maar vervolgens mij leert schaken en dan laat winnen. Dit mooie mannetje werd vorige week tien jaar! En ik vind dat echt wel een 'dingetje'. Ons kind wordt groot! Leidt steeds meer zijn eigen le

In januari ging ik samen met zus een weekeind weg. Voor wie het niet wist; ik heb een oudere zus. En nee, ze heeft geen CF. We boekten een weekeind Arnhem in een fijn hotel net buiten het centrum. Dit betekende wel dat we met de fiets het centrum in moesten. Helaas bood het hotel geen e-bikes aan. Mijn grootste les werd dan ook dat ik niet meer kan fietsen op een 'normale fiets'. Toen ik op vrijdag ook nog een lekke band had op de terugweg en zaterdag een fiets die doortrapte, moest zus wel heel hard duwen om mij terug naar het hotel te krijgen. Maar het mocht de pret niet drukken. We sliepen heerlijk uit, waren dit weekeind eens geen mama's maar gewoon twee zussen op pad. Ik kocht leuke kleding, we keken onze ogen uit in de zeven straatjes, rustten uit met bakjes koffie, gingen uit eten en pakten 's avonds laat de bioscoop. We genoten! En naast onze zussenliefde was er ook een hoop andere liefde te bekennen:

'Mag ik van jou in het thema 'ziektes' Cystic Fibrosis?' 'Ja, heb ik!' 'Heb je dan ook in het thema 'ziektes' Borstkanker? 'Ah ruk ja, heb ik ook!' Heb je dan toevallig ook 'Diabetes'? 'Ja tuurlijk...' 'Ennuh..., heb je dan als laatste ook nog 'Osteoporose'?' 'Tja.....' 'KWARTET!!!!' Ja. ja. Je leest het goed. Ik heb er weer een prachtige nieuwe diagnose bij; Osteoporose. In december moest ik naar de oncologe en omdat zij fris en nieuw is, werden er allerlei onderzoeken uit de kast getrokken waaronder een dexa scan (botdichtheidsmeting). In de eerste week van januari belde de oncologe me met het nieuws dat er inderdaad in mijn onderrug osteoporose is gezien en ook mijn linkerheup verzwakt is. Ze vertelde enthousiast over alle wilde plannen die ze heeft in het wijzigen van het behandelbeleid. Van botversterkers via het infuus, tot extra vitaminen en het stoppen van de kankermed