Gewoon een tiener!

In 2008 beviel ik van onze prachtige zoon. Nu is het 2018. Ons kind is TIEN!

Een zoet, klein, fijn mannetje dat zich in de loop der jaren ontwikkelde tot een onwijs lief en sociaal mens. Een jongen die voor anderen zorgt, maar inmiddels ook heel goed kan aangeven wat hij zelf wil. Een blij kind, dat de dag door huppelt, maar ook heel serieus kan zijn. Een mannetje dat nog steeds heerlijk tegen me aan komt zitten op de bank, maar die liever geen kussen meer uitdeelt. Die over straat gaat met een stoer loopje en zijn handen in de zakken.
Maar ook een heel verantwoordelijk kind, dat trouw zijn taakjes uitvoert en zijn huiswerk maakt. Een jongen die nog steeds slecht tegen zijn verlies kan en moet huilen als hij een gezelschapsspelletje niet kan winnen. En daar ook veel last van heeft. Maar vervolgens mij leert schaken en dan laat winnen.

Dit mooie mannetje werd vorige week tien jaar! En ik vind dat echt wel een 'dingetje'. Ons kind wordt groot! Leidt steeds meer zijn eigen leven, gaat volgend jaar al naar groep zeven.
Het is goed, de ontwikkeling is prachtig om te zien. Maar poeh... wat gaat de tijd hard!

Vic maakte ons gezin compleet en heeft van ons een drie-eenheid gemaakt. Want zo voelt het namelijk. Met zijn drietjes zijn we een team. Een team dat eerlijk naar elkaar is, met elkaar overlegd en vooral enorm geniet van het leven.
En vanaf nu genieten we gewoon heerlijk verder met onze tiener erbij!