Gewoon Mara!

Donderdag was het alweer tijd om naar het Haga te rijden. Met zoveel verschillende dokters, die niet altijd met elkaar te combineren te zijn, rij ik heel wat af naar het Haagsche. Dit keer was het gelukkig bij mijn oude vertrouwde CF-team. Het blazen van de longfunctie verliep goed. Bij de vierde poging kreeg ik mijn 'stabiele score' te pakken en kon ik tevreden achterover leunen. De arts was tevreden en ik uiteraard ook. Mijn PAC werd nog even doorgespoten en er werd een soort 'champignon' op mijn buik geplaatst voor een glucosemeting . Omdat ik de laatste tijd eigenlijk standaard hypo's heb na de sporttraining zijn we benieuwd wat mijn waarden eigenlijk doen. Dus ben ik nu zes dagen gebonden aan de champignon, of eigenlijk is de champignon op mij geplakt :). Voor het eerst sinds lange tijd hoef ik pas over drie maanden terug te komen, uiteraard mits het goed gaat. Ik ging als een gelukkig mens naar huis. 's Middags kreeg ik van een vriendin van vroeger

Langzaam maakt de natuur zich klaar voor de lente. De narcisjes ontspringen in onze tuin en ook de krokusjes laten zich al van hun beste kant zien. Als de zon goed schijnt, kan ik soms al in de tuin zitten zonder jas. Daar geniet ik zo ontzettend van. Die eerste zonnestralen op mijn gezicht terwijl ik mijn handen warm aan mijn bakje koffie. De kinderstemmetjes van buitenspelende kinderen. De knoppen in de appel- en de perenboom. De beloften die in de lucht hangen. Het voorjaar geeft hoop!

Soms denk ik wel eens..; zullen mensen mij een hypochonder vinden? Hoe gelooft iemand nu dat ik Cystic Fibrosis heb, borstkanker (vooralsnog) heb overleefd, door de CF ook Diabetes heb en nu de diagnose Osteoporose er bij is gekomen? Ik betrapte mezelf er op dat ik het laatst aan iemand vertelde en opeens aan mijn verhaal toevoegde 'het is dus medisch vast gesteld'. Het. is. dus. medisch. vastgesteld. Alsof ik het zou verzinnen...! Begrijp me goed, ik vind mezelf nog steeds niet zielig. Ik sta op dit moment prima overeind. Maar om te zeggen dat het leven (altijd even) makkelijk is.., nou nee! Die vier diagnoses zijn er. En ik probeer een zo goed mogelijke (medische) balans te vinden om hier mee om te gaan. Zo was ik afgelopen maandag weer in het Haga. Ik startte mijn ochtend bij de oncoloog. Om een medisch verhaal 'makkelijk te maken'; ik gebruik nu twee soorten medicatie om mijn oestrogeen (hormonen) stil te leggen. Dit zou er voor moeten zorgen dat ik geen hor

De afspraak met de oncoloog-internist en de afspraak met de osteoporose-internist werden verzet. Ze bleken allebei afgelopen woensdag op een andere locatie te zitten. Dus nu mag ik volgende week langs om het verdere beleid te bespreken. Eigenlijk kwam het niet heel slecht uit. Vic heeft voorjaarsvakantie en we rommelen lekker met elkaar aan. Zo gingen we samen een middagje naar Rotterdam om een filmpje te pakken (Early man, leuke kinderfilm!). In de omgeving van de bioscoop was er weer een hoop liefde te vinden.   Dit is de deur van een skatewinkel. Vic kreeg voor zijn verjaardag namelijk een stuntstep dus we gingen nog even bij twee skatewinkels kijken.   Zo onwijs leuk; meerdere vriendjes van school hebben een stuntstep. Na school gaan ze dan allemaal naar huis om hun rugtas te vullen met snoep en drinken. Zetten hun skatehelm op en ontmoeten elkaar dan in het skatepark in ons dorp. Hij is hierdoor heerlijk veel buiten en volop in beweging.     Het is heel mooi o