Gewoon 'thuisvrouw' en de kracht van liefde -116

Toen ik (lang geleden) nog een jong meisje was ambieerde ik een carrière als kinderarts. Ik zag een man naast me die het huishouden deed, mijn eigen Henny..

Hoe anders pakte het uit... Hoewel ik een aantal jaar met ontzettend veel plezier mijn werk kon doen als orthopedagoog, liet mijn 'fysieke zijn' me langzaam steeds meer in de steek. Op een zeker moment was ik meer ziek of aan het herstellen dan dat ik met mijn cliënten aan de slag kon.
Na heel wat tranen, proberen en getrek werd ik uiteindelijk volledig afgekeurd (inmiddels zo'n zes jaar geleden schat ik in).

Ik moest thuis echt mijn weg vinden. Dat de keuze voor me was gemaakt vond ik lastig, maar ik begreep ook heel goed dat het niet anders kon. Én voor mezelf én voor mijn gezin zorgen én ook nog werken, was geen optie meer.

We kregen hulp bij het huishouden, ik stortte me volledig op mijn trainingen om maar zoveel mogelijk uit mijn lichaam te kunnen halen en kreeg langzaam wat andere hobby's erbij.
Ik ging naar een schilderclub, waar ik inmiddels met veel plezier mooie portretten blijk te kunnen schilderen. Ook bleek haken helemaal niet zo suf als ik dacht. Een heel fijne hobby die weinig energie kost, mijn hoofd 'leeg maakt' en leuke creaties voort brengt.
De dagen zijn dus gevuld met 'goed voor mezelf zorgen', af en toe een wasje of een vaatwasser, medische bezoekjes, soms een bakje koffie drinken en genieten van mijn gezin.
En het is goed zo. Ik kan hardop zeggen dat het 'ZO GOED IS'.

Uiteraard mis ik mijn werk, het contact met de cliënten, het gebruiken van mijn hersenen. Ergens gewaardeerd te worden om wat je doet en kan. Maar vervelen doe ik me zeker niet.

Een tijd geleden hadden we het hierover aan tafel tijdens het avondeten. Als antwoord ergens op zei Vic 'ja, want jij bent dan ook een huishoudelijke vrouw'. Ik keek hem vernietigend aan; 'wat zeg jij nou?' Mijn man schoot in de lach en zei 'maar als je eerlijk bent, je bent toch ook een huisvrouw?'. Dat schoot natuurlijk verkeerd.
Later kwam ik er bij beiden op terug en legde hen uit dat ik een negatief gevoel heb bij het woord 'huisvrouw'. 'Ik ben geen huisvrouw', legde ik hen uit. 'Ik ben gewoon een leuke vrouw die toevallig thuis zit'.

En nu ik er zo achteraf over nadenk vind ik 'thuisvrouw' eigenlijk wel een mooie benaming. :)
Thuis is waar je de liefde vindt ;)