Gewoon McDreamy en de kracht van liefde -129
Omdat ik in de eerste maanden van het jaar veel weken achtereen last had van flinke buikpijn en er op de echo altijd grote galstenen bij mij worden gezien (schijnt bij CF te horen), vond de longarts het prettig als ik eens door de MDL-arts werd gezien.
Ik kreeg dus een doorverwijzing en kon er gisteren eindelijk terecht. Sebastiaan was vrijachteraf jammer ;) en ging met me mee. Ik wist niet goed wat ik kon verwachten van deze afspraak en hoewel ik vorige week nog drie dagen obstipeerde, was de buikpijn inmiddels (gelukkig!) weg.
Buikpijn is een moeilijke pijn om uit te leggen, zeker als je er op het moment van het poli-bezoek even geen last van hebt.
In de wachtkamer hoorde ik keurig op tijd 'Mevrouw B.?'. Een op het oog leuke, jonge kerel riep mijn naam om. 'Zal wel een co-assistent zijn', dacht ik.
Maar niets bleek minder waar... Het was de arts zelf en van dichtbij was hij nog leuker dan vanuit de verte. Whahahaha!
Plaatsgenomen aan tafel zwijmelde ik weg bij zijn dromerige, blauwe ogen. 'Hee Mara, word eens wakker. Focus je op het gesprek', sprak ik mezelf streng toe. Inwendig moest ik lachen. Had ik weer: voor het eerst in mijn veertigjarige ziekenhuis-carrière trof ik eindelijk een McDreamy!
Het lukte me weer me op het gesprek te richten, maar ik bleef toch enigszins afgeleid door zijn 'leuke kop'. We spraken af dat ik nog wat medicatie toe ga voegen om de boel in beweging te houden. Ook moet ik binnenkort poep inleveren (jeeeee....!) en wil hij voor de zekerheid een echo maken van de alvleesklier. Mijn galstenen baarden hem geen zorgen aangezien mijn omschreven pijnklachten hier niet mee overeen komen.
McDreamy gaat me in juli terug bellen over de uitslagen. Ik durfde nog net niet te vragen of het ook videobellen mocht zijn :).
Op de gang barstte ik in lachen uit en zei tegen Sebas dat ik een eventueel volgende keer wel alleen naar deze arts zou gaan. Hahahaha.
Ook bij de dame achter de balie kon ik mijn mond niet houden; 'Je zou er bijna buikpijn voor willen krijgen', zei ik glimlachend tegen haar. BIJNA, dan hé?!!
Ik kreeg dus een doorverwijzing en kon er gisteren eindelijk terecht. Sebastiaan was vrij
Buikpijn is een moeilijke pijn om uit te leggen, zeker als je er op het moment van het poli-bezoek even geen last van hebt.
In de wachtkamer hoorde ik keurig op tijd 'Mevrouw B.?'. Een op het oog leuke, jonge kerel riep mijn naam om. 'Zal wel een co-assistent zijn', dacht ik.
Maar niets bleek minder waar... Het was de arts zelf en van dichtbij was hij nog leuker dan vanuit de verte. Whahahaha!
Plaatsgenomen aan tafel zwijmelde ik weg bij zijn dromerige, blauwe ogen. 'Hee Mara, word eens wakker. Focus je op het gesprek', sprak ik mezelf streng toe. Inwendig moest ik lachen. Had ik weer: voor het eerst in mijn veertigjarige ziekenhuis-carrière trof ik eindelijk een McDreamy!
Het lukte me weer me op het gesprek te richten, maar ik bleef toch enigszins afgeleid door zijn 'leuke kop'. We spraken af dat ik nog wat medicatie toe ga voegen om de boel in beweging te houden. Ook moet ik binnenkort poep inleveren (jeeeee....!) en wil hij voor de zekerheid een echo maken van de alvleesklier. Mijn galstenen baarden hem geen zorgen aangezien mijn omschreven pijnklachten hier niet mee overeen komen.
McDreamy gaat me in juli terug bellen over de uitslagen. Ik durfde nog net niet te vragen of het ook videobellen mocht zijn :).
Op de gang barstte ik in lachen uit en zei tegen Sebas dat ik een eventueel volgende keer wel alleen naar deze arts zou gaan. Hahahaha.
Ook bij de dame achter de balie kon ik mijn mond niet houden; 'Je zou er bijna buikpijn voor willen krijgen', zei ik glimlachend tegen haar. BIJNA, dan hé?!!
Reacties
Een reactie posten