Gewoon 'poezelig' en de kracht van liefde -128.
Toen lief en ik in het jaar 2000 gingen samenwonen, betrokken we een bovenwoning in Rotterdam. Een stad die ik niet kende, waar ik niemand kende, maar die ongeveer halverwege onze twee ouderlijke huizen lag.
Sebas werkte op dat moment al in Rotterdam en ik studeerde nog (Pedagogische Wetenschappen) in Utrecht. Met een vriendje werkend in de horeca was ik veel en avonden lang alleen thuis. En hoewel ik wel een sportschool in de buurt bezocht en me heel veilig en fijn voelde in onze wijk (Blijdorp), had ik er nog niet echt een netwerk opgebouwd. Uiteindelijk kozen we er dus voor om een kitten te nemen.
Er kwam een lief, grijs en zacht wolletje bij ons wonen, luisterend naar de naam Amiga. En hoe schattig ze in het begin was, veranderde ze langzaam in een soort terror-kat. Amiga kon uren op schoot liggen en omdat ik dat ook erg gezellig vond, zat ik soms drie uur achter elkaar op de bank omdat ze zo lekker bij me lag. Echter opeens kon ze dan uithalen; beet ze me of krabte ze heel hard. Naar bezoek was ze vals; blies naar ze of haalde uit.
Toen we gingen verhuizen naar ons huidige huis, leek ze alleen maar gekker te worden.
Ze stond me vaak met hoge rug en al blazend op te wachten boven aan de trap. En in ons bed komen was helemaal een uitdaging, omdat ze altijd klaar ging zitten onder het bed en me keihard bij mijn enkels greep. Desondanks waren er ook de fijne momenten waarin ze heel aanhankelijk was en ik zo genoot van het knuffelen met haar.
Echter toen ik zwanger was, was het duidelijk dat Amiga niet langer bij ons kon blijven. Ze was zo jaloers en wilde de volledige aandacht hebben, dat dit met een baby erbij ons niet verstandig leek. Na zeven jaar verliet ze dan ook helaas ons huis en is er nooit meer een ander dier voor terug gekomen.
Bij ons in de straat lopen er meerdere katten, maar ik merk dat ik in het contact met poezen heel achterdochtig ben geworden. Ik vertrouw ze niet meer.
Echter de poes van de achterburen maakt een wel heel liefdevolle indruk:
Sebas werkte op dat moment al in Rotterdam en ik studeerde nog (Pedagogische Wetenschappen) in Utrecht. Met een vriendje werkend in de horeca was ik veel en avonden lang alleen thuis. En hoewel ik wel een sportschool in de buurt bezocht en me heel veilig en fijn voelde in onze wijk (Blijdorp), had ik er nog niet echt een netwerk opgebouwd. Uiteindelijk kozen we er dus voor om een kitten te nemen.
Er kwam een lief, grijs en zacht wolletje bij ons wonen, luisterend naar de naam Amiga. En hoe schattig ze in het begin was, veranderde ze langzaam in een soort terror-kat. Amiga kon uren op schoot liggen en omdat ik dat ook erg gezellig vond, zat ik soms drie uur achter elkaar op de bank omdat ze zo lekker bij me lag. Echter opeens kon ze dan uithalen; beet ze me of krabte ze heel hard. Naar bezoek was ze vals; blies naar ze of haalde uit.
Toen we gingen verhuizen naar ons huidige huis, leek ze alleen maar gekker te worden.
Ze stond me vaak met hoge rug en al blazend op te wachten boven aan de trap. En in ons bed komen was helemaal een uitdaging, omdat ze altijd klaar ging zitten onder het bed en me keihard bij mijn enkels greep. Desondanks waren er ook de fijne momenten waarin ze heel aanhankelijk was en ik zo genoot van het knuffelen met haar.
Echter toen ik zwanger was, was het duidelijk dat Amiga niet langer bij ons kon blijven. Ze was zo jaloers en wilde de volledige aandacht hebben, dat dit met een baby erbij ons niet verstandig leek. Na zeven jaar verliet ze dan ook helaas ons huis en is er nooit meer een ander dier voor terug gekomen.
Bij ons in de straat lopen er meerdere katten, maar ik merk dat ik in het contact met poezen heel achterdochtig ben geworden. Ik vertrouw ze niet meer.
Echter de poes van de achterburen maakt een wel heel liefdevolle indruk:
Ik ken er ook nog een!
BeantwoordenVerwijderen