Gewoon een prima MRI en KVL- 203

Op een maandagochtend om acht uur moet ik me melden in het Haga voor een MRI. 

Door het vervelende en vooral enge voorval in mei en het tumortje dat vervolgens gevonden was tijdens de MRI, moest ik nu terugkomen voor een vervolg-MRI. Centraal stond de vraag of het knobbeltje groeit of stabiel klein was gebleven. 

Om zes uur gaat de wekker. Met zo'n vast medicatiepatroon als het mijne, is vroeg vertrekken een hoop gedoe. De grote verneveling bewaar ik dan ook maar voor 'na thuiskomst'. Omdat het verkeer reuze mee zit vanwege de zomervakantie, ben ik al om half acht in het Haga. 

'Weet u hoe het werkt?' vraagt de verpleegkundige als ik in het hokje sta. 'Natuurlijk', zeg ik heel stoer; 'ik heb mijn sieraden al af gedaan'. Dan kijk ik naar beneden en denk.... KAK! Ik heb een leuke jumpsuit aangedaan die sluit met een (jawel..) rits! Ik vraag haar of ik de jumpsuit gewoon naar beneden mag doen, maar helaas kan dat niet. De magnetische werking van de MRI is zo sterk dat er dan voortdurend aan me getrokken zal worden.

'Heeft u een BH aan?' vraagt ze me. 'Jazeker, maar zonder beugels'. In een prothese-BH zitten namelijk geen beugels. Die mag ik dus aanhouden. 

Een beetje gegeneerd betreed ik in mijn ondergoed de MRI-kamer. Het is acht uur 's ochtends en ik voel me behoorlijk nakend. De verpleegkundige vraagt of ze even naar de achterkant van mijn BH mag kijken. Omdat deze metalen sluit-haakjes heeft, moet mijn BH toch wel uit. 

Poehhhhhh, Tuuuuuuuurlijk.....

In mijn onderbroekje, met één borst en met zuurstof in mijn neus, ga ik al hoestend op de tafel liggen. Hoe kwetsbaar kan een mens zich voelen? 

Gelukkig krijg ik een laken over me heen, wordt de kap over mijn hoofd geplaatst en word ik al snel de MRI ingeschoven. Nadeel is wel dat ik tegen een kinderplaatje aan zit te kijken in plaats van dat ik via de spiegels de verpleegkundigen kan zien. Dat voelt een beetje onrustig in mijn lijf. Nog geen vijf minuten later word ik er weer uitgeschoven. 'Mevrouw, hij doet het niet. We gaan u er even opnieuw inschuiven'. 

Ook de tweede poging werkt niet. Ik word er opnieuw uitgehaald. Er wordt besloten de MRI helemaal opnieuw te laten opstarten. 'Wilt u blijven liggen of liever even komen zitten?' wordt er aan me gevraagd. Ik besluit te blijven liggen, omdat mijn longen net het sputum kwijt zijn en ik de boel liever even rustig hou.

Daar lig ik dan. Spiernaakt onder een koud laken. Te staren naar het systeemplafond. Dit zijn momenten waarop ik me eenzaam voel. De MRI zoemt. Piept. Lichtjes gaan aan en uit. Een kwartier later gaan we voor een nieuwe poging.

Met de spiegeltjes op de verpleegkundigen gericht, word ik er weer ingeschoven. Het dreunt. Klopt. Ik probeer mijn ogen dicht te houden en de rust te bewaren. Op het einde wordt het geluid gekmakend hard en trilt zelfs de plaat mee waar ik op lig. Daar zijn mijn longen minder blij mee, het voelt alsof ik ouderwets 'geklopt' wordt door de fysio. Ik moet hoesten maar probeer dat te doen met een stilliggend hoofd. Eerder is me gezegd dat ik niet mag hoesten omdat ik anders de MRI kan verpesten. 

Ik ben blij als het er weer op zit en ik me aan mag kleden. Na nog een kort bezoek aan de CF-poli keer ik huiswaarts.

Een week later word ik door de neuroloog gebeld met goed nieuws. Het meningeoom is even groot gebleven. Ook is er veel kalk in het bultje gezien wat er op zou kunnen wijzen dat het er al een tijdje zit. Uiteraard moet ik alert blijven op symptomen, maar als ik verder geen klachten heb, wordt de MRI over een jaar pas weer herhaald. Blij mee!