Gewoon nog een keer en KVL- 206

Zaterdagavond, elf uur. 

De puber gaat tegenwoordig vaak tegelijk met ons naar bed, zo ook vanavond. Terwijl Sebastiaan net thuis is van zijn werk in de horeca, besluiten Vic en ik naar boven te gaan.

Beneden in de keuken wek ik nog even een flinke hoestbui op. Met lege longen val ik rustiger in slaap. Nog een bezoekje aan het toilet, een dikke zoen voor Sebas en huppetee de trap op naar boven. 

Boven aan de trap komt er opnieuw een flinke hoestprikkel. Snel de badkamer in om het in de wasbak uit te kunnen spugen. 'Neeeeeeeeeh...', ik voel het weer opkomen in mijn lijf en hoofd. 'Het zal toch niet...'.

Het voelt alsof ik te snel ben opgestaan van de bank en dat gevoel wordt alleen maar erger. Na de tweede keer hoesten, laat ik mezelf zakken op de badkamervloer. 'Kak, het gebeurt weer'. Vic komt wat angstig om het hoekje kijken 'Gaat het, mama?'. 'Roep papa maar even voor me', zeg ik buiten adem.

Sebastiaan komt naar boven gerend en rent vervolgens weer naar beneden om een zuurstoffles te halen. Hij doet het mond-neusmasker bij me op en draait de knop vol open. Vic schiet zijn kamer in. 'Kun je me nog zien?', vraagt Sebas. Ik vertel hem dat ik wazig zie, maar nog wel wat kan zien. Hij komt bij me zitten en raakt de linkerkant van mijn lijf aan. Alles tintelt op links en de aanraking is dan ook niet prettig. 

'Leun maar even tegen het kastje', zegt hij tegen me. Ik wil even niet meer praten. Ik adem de zuurstof op en probeer rustig te blijven. Sebastiaan kijkt me bezorgd aan, voor zover ik dat kan zien ;-P

Na ongeveer vijf minuten trek ik weer aardig bij. Ik blijf alleen last houden van oogmigraine. Ik baal. Dat het weer is gebeurd. Hoe jammer dat het terug is gekomen. 

De aanval is minder heftig dan de aanval in mei. De angst en paniek zijn ook minder groot. Toen was ik bang dat ik misschien een beroerte of hartaanval had. Nu weet ik dat ik neurologisch in orde ben. Dat we denken dat ik door zuurstoftekort in mijn hersenen (door het hoesten) een migraine-aanval uitlok waardoor ik uitvalsverschijnselen krijg.

Vijf maanden had ik er geen last van, waarom komt het nu opeens weer terug. Aan de andere kant bedenk ik me ook hoe fijn het is dat ik er vijf maanden geen last van heb gehad. En hoe groot de kans dus ook is dat het weer vijf maanden weg blijft.

'Gaat het weer een beetje mama?', Vic en ik liggen samen in het grote bed in het donker. Ik voel me nog wiebelig, wankel en de bibbers zitten nog in mijn zicht. 

Ik slaap slecht en ook de volgende dag ben ik nog behoorlijk wankel in mijn hoofd en lijf. Ik moet weer even het vertrouwen opbouwen dat ik veilig kan hoesten. Ik ga 's middags expres met mezelf een stuk fietsen. Ik wil me weer zeker voelen, vertrouwen op wat lukt en dat het uiteindelijk wel weer goed zal komen. Want dat zal het!