Gewoon Mara!

Inmiddels is het gelukkig al weer acht jaar geleden dat onze wereld een beetje extra instortte. Ik bleek borstkanker te hebben en in de zomer van 2013 werd mijn linkerborst geamputeerd.  Voor mijn verjaardag in 2014 besloot ik een tatoeage aan Sebastiaan te vragen. Ik wilde iets blijvends laten tatoeëren om het leven en ons gezin te vieren. Ik kon echter niet goed verzinnen wat ik dan precies wilde laten zetten. Het enige dat vast stond was dat het aan de linkerkant van mijn lichaam moest komen omdat hier de borst verwijderd is en mijn linkerlong slecht is.  Natuurlijk zocht ik Pinterest af. Er kwamen ideeën voorbij van drie kleine vogeltjes, tot 'fruere vita' ( geniet van het leven), tot het symbool voor  drie eenheid . Maar nooit was ik echt volledig overtuigd over de plek of het symbool. Er gingen maanden en jaren voorbij dat ik er niet naar zocht en soms vond ik dan toch onverwachts weer wat leuks. Maar als ik het dan weer even had laten zakken, was het het toch weer net-ni

De vijf dagen stootkuur prednison bracht inderdaad een hoop pret met zich mee. Met name rond het middaguur bruiste ik van de energie. In het weekeind kwam ik er bijvoorbeeld eindelijk weer eens aan toe om onze hoge schuifpuien schoon te maken. Op zaterdag deed ik de buitenkant en op zondag maakte ik de ramen binnen schoon.  Ook was het heerlijk dat ik na of tijdens het sporten veel meer energie had. Op maandag maakte ik een leuk fietstochtje richting Delft.  Op de terugweg scheen de zon op mijn gezicht en fietste ik op een stil landweggetje vlak langs de A13. 'Don't stop me now' van Queen schalde door mijn oortjes. Omdat ik helemaal alleen was blèrde ik met grootse gebaren mee met het liedje; 'Don't stop me now... I am having such a good time..., I don't want to stop at aaaaahaaaalllllll'.  De nachten gingen wonderbaarlijk goed, op de tweede nacht na toen ik krap aan maar vier uurtjes sliep. Klaarwakker lag ik in mijn bed. Ach.., dan maar beginnen in mijn pr

Een controle bij de longpoli stond gisteren weer op het programma.  Hoewel ik over het algemeen vrij stabiel ben, had ik de laatste dagen wel wat stippen vers bloed bij mijn sputum. Bloed is meestal geen goed teken. Dat bleek wel bij het blazen van de longfunctie. Hoewel deze niet bijster slecht was, schoot ik voor het eerst sinds lange tijd weer even onder de 1.60 liter (FEV1).  Toen de arts mijn longen ging beluisteren, hoorde hij boven in de linkerlong ook een ontsteking zitten. Nog geen algehele luchtweginfectie, maar gezien al het bovenstaande toch reden om even wat extra's in te gaan zetten. Dus ging ik naar huis met een stootkuurtje prednison. De komende dagen kan ik dus een hoop klusjes doen en veel lezen 's nachts... 😬😬 Natuurlijk spraken we ook weer over de werking van de Symkevi ('medicijn twee'). Het lijkt weinig voor me te doen en ik kreeg de keus om te stoppen met het medicijn. Na jarenlang hierop gewacht en gehoopt te hebben, heb ik nu na zeven maanden