Gewoon Mara!

En toen bleek ik dus toch de dans te hebben ontsprongen!!! Eerst kwam lieve Vic weer naar beneden, dat vond ik best een beetje spannend. Na zeven dagen isolatie op zijn zolderkamer was hij er opeens weer bij. Ik kreeg er de volgende avond plotsklaps een loopneus van. Dus weer een testje gedaan, maar nog steeds negatief. De loopneus was de volgende dag weer net zo snel verdwenen als dat deze gekomen was. Sebas kwam na vijf dagen al weer uit zijn werkkamer geslopen en ging weer aan het werk.  We hielden nog wel afstand van elkaar. Niet kroelen of aanraken en ik zat in mijn eigen hoekje weg gedoken op de bank. Negen dagen na zijn positieve test, kroelde ik weer met mijn zoon. Wat ontzettend fijn! Sebas bleef nog wat nachtjes op zijn werkkamertje slapen maar einde van de week besloten we zijn matras weer te verslepen richting slaapkamer.  Daar waar Vic alweer vrolijk rond 'huppelt', merk je aan Sebastiaan wel dat hij ziek is geweest. Hij heeft een kuchje en is nog snel moe. Maaaaar

 'We knepen elkaar dus in de hand en lieten Corona achter op Texel'.  Al zingend en kletsen reden we samen terug naar huis. De dag daarna deed ik de wasjes en keken we samen wat gemiste programma's terug op televisie. We vinden het dan altijd gezellig om dicht tegen elkaar aan te zitten, kroelen tussendoor wat en maken vooral veel geintjes met elkaar.  Tegen de avond aan werd Vic opeens neusverkouden, ' ik heb vast corona', grapte hij. We hadden het er over dat hij sowieso even een testje moest doen de volgende dag, omdat maandag de schoolweek weer begon. Ondertussen kwam ook Sebastiaan thuis; de mannen zagen elkaar weer voor het eerst, kusten en knuffelden elkaar. Voordat Vic naar bed ging, besloot hij alvast even een zelftestje te doen. 'Ik heb twee streepjes'...   'Grapje zeker?'.. 'IK HEB TWEE STREEPJES'.... Vic deinsde direct terug toen ik aan kwam lopen. ' Shit, hij heeft écht twee streepjes...'  Vic stond inmiddels al in de gan

Twee jaar geleden gingen Vic en ik een aantal dagen met mijn ouders mee naar Texel. Tijdens onze laatste vakantiedag daar werd bekend dat de eerste Covid-patient in Nederland was. Deze voorjaarsvakantie gingen we opnieuw met mijn ouders mee naar Texel en we besloten al gauw dat we gingen proberen om deze hele pandemie af te sluiten op het eiland waar het voor ons ooit begonnen was.  We troffen dit keer prachtig weer. We gingen met de boot over met de zon in het gezicht onderwijl zwaaiend naar onze nichtjes die juist net vanaf Texel weer terug voeren naar Den Helder. En hoewel er ook een nat en grijs dagje tussen zat, waren er genoeg dagen waarop we op de stranden konden wandelen. We leefden vooral buiten met elkaar, maar aten ook in restaurantjes op gepaste afstand van anderen. Het enige wat ik oversloeg was het subtropisch zwembad. Dat vond ik niet verantwoord voor mezelf. Vic genoot er echter wel iedere dag en gelukkig wilde opa (inmiddels 72 jaar oud) wel met hem mee van de wildwate