Gewoon Portugal (2) en KVL -240

Voorafgaand aan een (vlieg)vakantie is er als chronisch CF-patiënt een hoop te regelen. Natuurlijk moeten mijn papieren op orde zijn; een medisch paspoort mee van de apotheek, een brief van de longarts voor het geval ik medische hulp nodig heb en een fit-to-fly-verklaring. En uiteraard moet alles up do date zijn, dus voor iedere reis die ik maak opnieuw worden aangevraagd. 

Dan de trolley geheel vullen met al mijn medicatie en apparaten. Er gaat voor een week extra voorraad mee; stel dat we onverwachts niet terug kunnen naar huis, dan kan ik het nog even volhouden met mijn voorraad. Maar ook 'medicatie-in-geval-van-nood' gaat mee; een extra antibioticakuur, medicatie tegen longbloedingen en flinke laxeermiddelen. 

Dit jaar vroeg ik, vanwege alle rompslomp, ook speciale assistentie aan op Schiphol. Ik zag het echt niet zitten om zo lang op mijn benen te moeten blijven staan. 

Verder moet ik tijdig een zuurstofapparaat ter huur aanvragen bij de leverancier. Die huur moet ik overigens zelf betalen 😑. Ook dit jaar had ik weer een aanvraag gedaan en werd een week van te voren het apparaat geleverd. Uiteraard laadde ik het direct op en vond het al opvallend dat ik het batterij-icoontje niet in beeld zag. Maar het apparaat gaf aan dat ik het ruim zesenhalf uur kon gebruiken bij een gebruik van 2 liter. Dat zou meer dan voldoende moeten zijn voor onze vlucht naar Portugal. 

Op de vluchtdag zelf ging het eigenlijk heel vlot. Ik werd keurig met een rolstoel rond gereden en met een speciale bus via de zijkant van het vliegtuig naar binnen gebracht (enorm gênant vond ik dat 😂).

Toen de deuren van het vliegtuig werden gesloten, zette ik vlotjes het apparaat (poc) aan die direct aangaf dat ik nog voor 2 uur en 22 minuten zuurstof had. HOE DAN??? Ik hoopte dat de poc nog even op moest starten en zich later bij zou stellen, dat deed het thuis namelijk ook. De tijd verschoof voortdurend maar helaas niet hoger dan de eerst aangegeven tijd. Lichte stress kwam er in mijn lijf. Met mijn saturatiemeter om mijn vinger, zette ik de poc weer lager en dan door de lage saturatie toch weer terug naar de 2 liter. Na drie kwartier zette ik de poc uit en besloot de mannen toch maar in te lichten;

'Uhm Sebas..., ik heb een beetje stress (ook Vic keek me met grote ogen aan) want mijn zuurstofapparaat doet het niet goed en nu heb ik 'm maar uitgezet'. Samen besloten we dat ik de poc toch weer aan zou zetten, maar dan op 1 liter zodat de batterij zodat de batterij het net iets langer doet en dan 'zouden zien tot hoever ik zou komen'. Mijn saturatie bleef daarbij wel iets te laag (90/91) maar in ieder geval werd ik nog wat ondersteund. Helaas was het laatste vluchtkwartier de batterij helemaal leeg en moest ik zonder zuurstof landen. Niet tof!

Op de glamping bleek dat de batterij niks meer deed. Ik kreeg 'm niet meer opgeladen! We probeerden van alles; de batterij verwijderen, een soort reset en ik keek filmpjes en speurde internet af naar een oplossing. Niks werkte en ik moest nog naar huis vliegen.

Uiteindelijk belde ik op maandag met de leverancier. Gelukkig kon er een nieuw huurapparaat opgestuurd worden naar Portugal. Op vrijdag werd dat bij ons tweede verblijf afgeleverd. Ik was zo ontzettend blij toen het binnen was. Het oude apparaat werd door ons terug gestuurd naar Nederland via een postkantoor waar ze alleen maar Portugees spraken... 

 

Het was wel heel fijn om nu een goedwerkend apparaat bij me te hebben, ook voor de wandelingen en korte workouts die ik deed. En op de terugvlucht zat ik een stuk rustiger in het vliegtuig.