Gewoon rennen en KVL -245

Ergens voor het jaar 2015 (sindsdien train ik namelijk met zuurstof), had ik het idee om te gaan hardlopen. Hoewel ik hardlopen niet perse leuk vond, leek het me wel een makkelijke en snelle manier om aan mijn conditie te werken. Een aantal mensen in mijn omgeving was succesvol aan de slag gegaan met het programma van Evy, dus ook ik trok de stoute (hardloop) schoenen aan. 

Ik herhaalde sommige lessen meerdere keren en uiteindelijk lukte het me om een half uur achter elkaar te joggen. Mijn snelheid was niet echt reuze, in een half uur liep ik gemiddeld 3,5 kilometer. Maar ik genoot! Van het buitenzijn, van het rennen in de miezerregen, van mijn brandende benen van de kou onder de douche en van de effectiviteit van de training.

Toen ik met zuurstof moest gaan trainen, was buiten rennen geen optie meer. Mijn saturatie daalde zo snel dat ook hardlopen op de loopband een veldslag werd. Desondanks eindigde iedere training in de sportschool met een intervaltraining. Jarenlang zag deze er als volgt uit: 1 minuut rennen, 3 minuten wandelen en dat in totaal vier keer. In de jaren die volgden, bouwden we het heel langzaam op totdat ik uiteindelijk anderhalve minuut achter elkaar kon rennen. 

Sinds Kaftrio echter kunnen we opeens sneller opbouwen, langzaam ging ik richting de twee minuten rennen. In mijn hoofd ontstond het lumineuze idee om weer met Evy te starten. 'Waarom zou ik het niet kunnen', was mijn gedachte. De loopband is 'vlak terrein' en met mijn 3 liter zuurstof in de neus, zou mijn startpositie toch een beetje hetzelfde zijn als jaren eerder. Ook had ik in gedachten dat de eerste les zo makkelijk was (een paar keer een minuutje rennen) dat ik dat toch moeiteloos zou moeten kunnen.

Dus toog ik opgewekt gespannen naar de sportschool op een woensdagavond. Evy zette een gezellig muziekje aan en ik rende mijn eerste minuut met haar. Ook de tweede minuut ging goed maar vervolgens moest ik twee minuten van haar rennen. Lichte paniek in mijn hoofd; 'ik had al jaren niet meer twee minuten achter elkaar gerend. Had ik wel echt de eerste les opgezet?'. Vervolgens moest ik weer twee minuten rennen om uiteindelijk de les te eindigen met drie minuten.

De moed zakte letterlijk mijn hardloopschoenen in. 'Ik kan helemaal niet drie minuten rennen'. 😞 Bij thuiskomst vroeg Sebastiaan me hoe mijn training was gegaan, Tranen schoten in mijn ogen en al huilend zei ik hem 'Ik kan zelfs het eerste lesje van Evy niet eens doen'. 

Met de fysio paste ik het lesje van Evy wat aan (1-1-2-2-1-1), zodat ik nog wel met haar motiverende lesje mee kon doen, maar wel op mijn eigen niveau. Na drie keer paste ik het lesje weer aan en afgelopen week kon ik zowaar het hele oorsponkelijke lesje meedoen!!! 

Ik rende gewoon drie minuten!!!

En ja..., ik ging helemaal stuk, maar ik was ook zo trots op mezelf! Het is niet mijn doel om uiteindelijk weer een half uur te kunnen rennen. Ik vind het gewoon leuk dat ik mezelf nu uit kan dagen op de loopband, dat ik wat af kan wisselen met intervaltraining. Het belangrijkste gevoel is vooral dat het nu voelt alsof ik SPORT in plaats van dat ik train. Ik heb zelfs soms wat zweet op mijn voorhoofd. En geloof me.. dat is heel lang geleden! Door mijn snel dalende saturatie moet ik me altijd inhouden.

Ik ga gewoon proberen wat lesjes te volbrengen of eigen lesjes te creëren en dan zie ik wel waar het me brengt!