Gewoon op-en-af en KVL 288

Langzaam wordt het leven hier wat normaler. Er zijn hoogtepuntjes en soms toch ook wel weer wat dieptepuntjes. Net toen ik dacht dat de lift weer omhoog ging, kreeg ik bijvoorbeeld een kleine longbloeding. Dat is wel het laatste waar je op zit te wachten als je net drie weken uit het ziekenhuis bent.

Gelukkig had ik thuis noodmedicatie liggen om bloedingen tegen te gaan, dus in overleg met het ziekenhuis startte ik dat direct op. Het sijpelde nog twee daagjes wat na, maar werd daarna gelukkig weer rustiger. Ook zijn er af en toe daagjes of juist nachten waarop ik opeens weer een heleboel (taai) slijm ophoest of dat er opeens weer allerlei harde stukjes naar boven komen. Nachten waarin ik mijn matras bijna recht omhoog zet en mezelf desondanks steeds wakker hoest, het leven gaat niet altijd vanzelf. 

Het doet wat met mijn vertrouwen... Dat wankelt nog wat en eigenlijk zoek ik nu naar de stabiliteit. Altijd lastig als je weer even een flinke infectie (en opname) hebt gehad.

Maar het goede nieuws is dat ik wel weer lekker in mijn energie zit. Ik heb het sportieve leven weer helemaal opgepakt en hou dat goed vol. Met af en toe een extra middagtukje kan ik het dagelijks leven weer goed draaien en dat is zo ontzettend fijn. Ik hoop dus dat de betere dagen weer gaan overheersen en ik ook realistisch blijf in die zin dat ik ook voor mijn opname af en toe mindere dagen had. 

Ik weiger te verzinken in angst en blijf genieten van alle fijne momenten en goede dagen want die zijn er zeker en krijgen hopelijk weer de overhand.