Gewoon Mara!

Het liefste wil ik dat CF geen deel uitmaakt van mijn leven. Dat ik het kan negeren, dat het er gewoon niet is. Realistisch? Nee, natuurlijk niet. Wenselijk? Ja zeker! Het afgelopen jaar heb ik het zwaar gehad, CF was absoluut niet te negeren. Het hebben van CF kost (te) me op alle fronten enorm veel energie. De afgelopen drie maanden (sinds de laatste IV-kuur) is het gelukkig rustiger. De dag draait niet meer alleen om het hebben en het (over) leven met CF. Ik kan weer even het leven leiden, met hier en daar een beperking door de CF. Natuurlijk is er voortdurend een aanwezige angst; hoe lang gaat dit goed? Maar ik probeer te genieten van iedere prachtige dag en dat lukt aardig goed :). Ik heb me nooit verdiept in CF-contacten; waarom vrienden maken die toch maar weer dood gaan aan dezelfde ziekte als jijzelf? Ik weet het, het klinkt hard. Maar eigenlijk wil ik gewoon niet geconfronteerd worden met hetgeen me nog te wachten staat. Echter door het afgelopen jaar (en alle lastige g

Ik plaats nooit zo laat op de avond een stukje, ik ga namelijk nooit zo laat naar bed... Maar vanavond hadden we een gezellig avondje met la familia en ik moest nog ruim anderhalf uur naar huis rijden... Net thuis dus en nu bezig met de laatste spray-beurt. Maar goed, daar gaat dit niet over. Ik heb inmiddels bijna drie 'goede maanden' door gemaakt. Ik blijf het nog steeds eng vinden om dit hardop te zeggen, het voelt als 'de goden verzoeken'. Gek genoeg merk ik iedere keer weer andere nieuwe dingen die ik niet meer kon en nu weer kan (ben ik nog duidelijk? Het is al laat hè?). Vanavond op de terugweg merkte ik weer wat nieuws; ik kan weer zingen!!! Nee heus, ik klink nog steeds zo vals als een kraai, zal nooit een auditie van Idols overleven. Maar ik heb weer adem om te zingen!!! Ik hoef niet na ieder woord te hoesten, slechts af en toe een kuchje tussen door. Jaren geleden waren vriendin-lief en ik helemaal wild van Montezuma's Revenge. Een a capella Nederl

De kracht van het leven (met een ziekte) is mijns inziens dat je de lichtjes ziet, positief in het leven staat en het lukt om de cadeautjes te blijven zien. Dat is makkelijk praten en lukt zelfs mij ook niet altijd even goed. Maar gelukkig heb ik nu een aantal prachtig, goede weken sinds de laatste iv-kuur en is het zoveel makkelijker om alle cadeau's in het leven te herkennen. Zo waren we bijvoorbeeld gisteren in Scheveningen. Zalig weer, blije kindjes, heerlijk aankneuteren. Het voelde alsof ik een hele dag op vakantie was geweest. En ach..., die hele berg poep van Vic einde van die middag in zijn onderbroek terwijl we in de rij stonden bij de apotheek, was ik dan ook weer snel vergeten. Vanavond gingen we nog even voor een avondwandeling. Meestal wil Vic na het eten nog even op de fiets weg (en dan zo hard mogelijk bij mama vandaan fietsen!), maar vanavond gingen we lopend voor het vaste rondje. Onderweg komen we dan langs de 'kipjes en de geitjes'. Bij aankomst ble