Gewoon Mara!

Terwijl ik langzaam aan toch een klein beetje meer ga hoesten, probeer ik ondertussen ook vooral leuke dingen met Vic te doen. Vorige week hadden we een koffiedate bij het geweldige taarten-en-koeken-tentje 'Koekela'. Een aantal jaar geleden ging ik, vanwege mijn werk, regelmatig met het openbaar vervoer naar het centrum van de stad. Toen echter mijn gezondheid achteruit holde, en de mexicaanse griep zijn intrede deed, besloot ik afstand te nemen van het openbaar vervoer. Op het werk kreeg ik een 'eigen parkeerplaats' en ik raakte nog meer aan mijn autootje verknocht. Vic en ik rijden dan ook samen stad en land af in mijn autootje. Hij zit prinsje heerlijk op de bijrijdersstoel en regelt de knoppen van de radio. Onderwijl kletst hij mij de oren van het hoofd. We drinken samen een pakje appelsap, eten een krentenbolletje en zingen uit volle borst mee. Het uitje 'Koekela' dus. Het leek me leuk om met Vic een keer met het openbaar vervoer te gaan. Voor mij e

Het liefst zou ik een heel actieve schoolmoeder zijn. Zo'n moeder die helpt met lezen, schooluitjes, schoonmaken, ja zelfs met luizen pluizen! Maar ook hierin moet ik mijn beperkingen kennen, goed voor mezelf zorgen. Dus hoewel ik mogelijk een wat 'luie indruk' maak op de andere ouders (en ja, dat vind ik wel vervelend) zeg ik meestal nee als er weer hulp wordt gevraagd bij de diverse activiteiten. Gisteren echter ging de klas op schoolreisje naar het museum voor communicatie. Het was slechts een ochtend, dus meldde ik me aan. Wat heb ik genoten!!! En de kinderen natuurlijk ook, daar gaat het om! In mijn groepje kreeg ik Vic, zijn beste vriendje en een schattig, loensend mannetje van vier die alleen knikte en de hele ochtend met zijn plakhandje in de mijne rondliep. De voorpret begon al in de auto waar Vic en zijn vriendje honderduit aan het kletsen waren en het andere mannetje stilletjes mee zat te luisteren en soms een woordje fluisterde wat ik absoluut niet kon versta

Ik voel het niet. Ik heb het niet. Die enorme drang om me aan te sluiten bij de voetbalgekte. Top initiatief die oranje Cf-apen  (daar doe ik dan wel aan mee!). Ik weet nog dat mijn vader vroeger altijd Studio Sport keek, dat vond ik echt het stomste van het hele weekend. Ook weet ik nog dat we op zondag, als we terugreden uit Drenthe (waar we een geweldig vakantiehuisje hadden waar ik met veel plezier aan terug denk) op de terugweg voetbal luisterden en mijn zus en ik dan niet te hard mochten praten. Daar was en ben ik niet zo goed in: niet praten en niet te hard praten. Ik trof een man (Sebas dus) die niet van voetbal houdt. Uberhaupt kijken wij geen sport. We zijn geen liefhebbers van grote of kleine sportevenementen en zo gaat ook het EK voetbal aan ons voorbij. Ik moet overigens eerlijk bekennen dat we wel tijdens het WK een aantal wedstrijden hebben gezien. Gewoon voor de gezelligheid, een samenzijn met de buren waarbij wij toevallig voetbal keken. Ook moet ik bekenne