Gewoon taartje, praatje, daadje.

Terwijl ik langzaam aan toch een klein beetje meer ga hoesten, probeer ik ondertussen ook vooral leuke dingen met Vic te doen. Vorige week hadden we een koffiedate bij het geweldige taarten-en-koeken-tentje 'Koekela'.

Een aantal jaar geleden ging ik, vanwege mijn werk, regelmatig met het openbaar vervoer naar het centrum van de stad. Toen echter mijn gezondheid achteruit holde, en de mexicaanse griep zijn intrede deed, besloot ik afstand te nemen van het openbaar vervoer. Op het werk kreeg ik een 'eigen parkeerplaats' en ik raakte nog meer aan mijn autootje verknocht.

Vic en ik rijden dan ook samen stad en land af in mijn autootje. Hij zit prinsje heerlijk op de bijrijdersstoel en regelt de knoppen van de radio. Onderwijl kletst hij mij de oren van het hoofd. We drinken samen een pakje appelsap, eten een krentenbolletje en zingen uit volle borst mee.

Het uitje 'Koekela' dus. Het leek me leuk om met Vic een keer met het openbaar vervoer te gaan. Voor mij een hele onderneming en best energie-rovend, maar zo leuk voor Vic om eens mee te maken.
Dus gingen we, met Spiderman-paraplu en al, op weg naar de metro. Daar ging natuurlijk van alles mis; een verkoopautomaat die weigerde, mijn persoonlijke chipknip die verlopen bleek te zijn, de metro die net voorbij reed.
Uiteindelijk geraakten we toch in de metro en lieve Vic genoot!

Daarna zelfs nog een stukje met de tram en daarna heerlijk taartjes eten! Vics favoriete taart is de worteltjestaart. Hij herkent de worteltjestaart van Koekela inmiddels uit duizenden (wordt ook bij ons in het in dorp verkocht).

De terugweg werden we gelukkig door vriendin-lief meegenomen in de auto.
Zo heerlijk om te merken hoe Vic geniet van de kleine dingen in het leven en zijn eigen analyses er op los laat; 'Mama, is de metro nog sneller dan Cars?'.