Gewoon op schoolreis.
Het liefst zou ik een heel actieve schoolmoeder zijn. Zo'n moeder die helpt met lezen, schooluitjes, schoonmaken, ja zelfs met luizen pluizen! Maar ook hierin moet ik mijn beperkingen kennen, goed voor mezelf zorgen. Dus hoewel ik mogelijk een wat 'luie indruk' maak op de andere ouders (en ja, dat vind ik wel vervelend) zeg ik meestal nee als er weer hulp wordt gevraagd bij de diverse activiteiten.
Gisteren echter ging de klas op schoolreisje naar het museum voor communicatie. Het was slechts een ochtend, dus meldde ik me aan. Wat heb ik genoten!!! En de kinderen natuurlijk ook, daar gaat het om!
In mijn groepje kreeg ik Vic, zijn beste vriendje en een schattig, loensend mannetje van vier die alleen knikte en de hele ochtend met zijn plakhandje in de mijne rondliep. De voorpret begon al in de auto waar Vic en zijn vriendje honderduit aan het kletsen waren en het andere mannetje stilletjes mee zat te luisteren en soms een woordje fluisterde wat ik absoluut niet kon verstaan.
Het museum was leuk opgezet en de groep werd daar begeleid door de medewerkers. De schoolmoeders hoefden dus alleen hun eigen kindjes wat in toom te houden. Het was zo genieten om Vic in een 'andere rol' te zien. Geweldig om te zien hoe hij geniet van het samenzijn met zijn vriendje, hoe hij zijn rol in deze groep vorm heeft gegeven, al zo goed zijn eigen koers kan varen en al zo enorm groot is.
Het ging in het museum vooral over het tonen van emoties (nog best lastige materie voor de jongste kleuters) en je rol in de groep. Verder was er praktisch veel aandacht voor de post en met name voor de oude postsorteermachine.
Na afloop weer door het drukke Den Haag terug rijden naar school. Vic en zijn vriendje kletsten en lachten weer. En het andere mannetje viel in slaap op de achterbank :).
Het was een heerlijke ochtend! Ik word hier zo blij van. Gewoon een keer mee kunnen gaan en gewoon de 'mama van Vic' te kunnen zijn. Heerlijk drie van die kleine gastjes om me heen. Ik kan best schoolmoeder zijn, zolang ik het maar goed doseer.
Gisteren echter ging de klas op schoolreisje naar het museum voor communicatie. Het was slechts een ochtend, dus meldde ik me aan. Wat heb ik genoten!!! En de kinderen natuurlijk ook, daar gaat het om!
In mijn groepje kreeg ik Vic, zijn beste vriendje en een schattig, loensend mannetje van vier die alleen knikte en de hele ochtend met zijn plakhandje in de mijne rondliep. De voorpret begon al in de auto waar Vic en zijn vriendje honderduit aan het kletsen waren en het andere mannetje stilletjes mee zat te luisteren en soms een woordje fluisterde wat ik absoluut niet kon verstaan.
Het museum was leuk opgezet en de groep werd daar begeleid door de medewerkers. De schoolmoeders hoefden dus alleen hun eigen kindjes wat in toom te houden. Het was zo genieten om Vic in een 'andere rol' te zien. Geweldig om te zien hoe hij geniet van het samenzijn met zijn vriendje, hoe hij zijn rol in deze groep vorm heeft gegeven, al zo goed zijn eigen koers kan varen en al zo enorm groot is.
Het ging in het museum vooral over het tonen van emoties (nog best lastige materie voor de jongste kleuters) en je rol in de groep. Verder was er praktisch veel aandacht voor de post en met name voor de oude postsorteermachine.
Na afloop weer door het drukke Den Haag terug rijden naar school. Vic en zijn vriendje kletsten en lachten weer. En het andere mannetje viel in slaap op de achterbank :).
Het was een heerlijke ochtend! Ik word hier zo blij van. Gewoon een keer mee kunnen gaan en gewoon de 'mama van Vic' te kunnen zijn. Heerlijk drie van die kleine gastjes om me heen. Ik kan best schoolmoeder zijn, zolang ik het maar goed doseer.
Leuk!!
BeantwoordenVerwijderenHoi Mara,
BeantwoordenVerwijderenWat goed om te lezen dat jullie zo'n leuke ochtend bij ons in het museum hebben gehad!
Graag tot ziens, fijn weekend!
Hartelijke groet,
Vera Bartels, Museum voor Communicatie
Wat ben je toch een topmens!
BeantwoordenVerwijderenLiefs, SabX
Leuk dat je genoten hebt. Misschien dat dát doseren nog wel eens moeizaam gaat (en je toch graag dingen wilt doen), maar ik vind dat je hierin een heel goed compromis voor jezelf hebt gesloten.
BeantwoordenVerwijderenKus van Alie