Gewoon Mara!

Afgelopen week had lieve Vic herfstvakantie. Hier een fotoblogje van de dingen die we ondernamen: We gingen naar de 'Pure markt' in Den Haag waar Vic mocht schilderen. En inderdaad; zijn vinger in het verband! Tijdens een fietstocht (op de eerste dag van de vakantie!)ging hij onderuit op zijn fietsje en scheurde hierbij zijn nagel aan één kant open. Oeiiiii, pijnlijk! Met opa Cee gingen we naar het tuincentrum alwaar de kerstmarkt helaas al weer begonnen was. Vic vond het prachtig en keek zijn ogen uit! Met vriendinnetjes een dagje naar Plaswijckpark. Wat was het leuk! En omdat het thema Halloween was, kon Vic geschminkt worden. En nee: 'ik ben geen batman, ik ben een vleermuis!'. Dussss. Het hoogtepunt van zijn vakantie was toch wel dat hij bij zijn beste vriendje ging logeren. Twee vierjarige boefjes bij elkaar die vanaf drie uur 's nachts alleen maar hebben liggen keten tot de volgende ochtend..! De volgende middag hebben we dan ook samen in het gr

In het rijtje 'verstandige keuzes' ontbrak nog iets. En het moest er toch eindelijk eens van gaan komen; de aanschaf van die elektrische fiets. Na er eerst over geschreven te hebben ( Gewoon fietsen) , tips te hebben gevraagd en ook op de Twitter van advies te zijn voorzien, toog ik opgewekt naar de plaatselijke fietsenmaker. Maar daar werd ik niet echt wijzer. Met een hele hoop meer vragen gingen we weer huiswaarts. Ik oriënteerde me op het net, vroeg wat folders aan en liet het verder een beetje gaan. Ondertussen wilde lieve Vic nog steeds dolgraag met me naar school fietsen. Met de tong op mijn schoenen kwam ik daar vaak aan en de terugweg ging al niet veel beter. Afgelopen week was ik er dan ook helemaal klaar mee. Die nieuwe fiets moest er komen. EN. WEL. NU! Een leuke actie bij een fietsenmaker een dorp verder, leverde me de juiste keuze op; een Sparta Emotion C2. Nee, geen hippe, leuke fiets, maar gewoon een 'standaard-fiets' waar zelfs de accu zichtbaa

Gisteren nam ik afscheid op het werk. Zoals ik al eerder schreef ( Gewoon arbeidsverleden) houdt het werken voor mij op. Aan Vic heb ik verteld dat ik stop met werken zodat ik hem altijd op kan halen van zijn school. Later als hij groter is, zal ik het hem uit gaan leggen. Ik had zijn hulp nodig bij het maken van de afscheidscadeautjes. Samen knutselden we bijna vijfentwintig kaarsenhoudertjes bij elkaar. In het begin deed hij flink zijn best; tekende poppetjes, racebanen. Maar na een glaasje of vijf werd het vooral een hoop gekras :). De dag daarna bakten we alles af in de oven en nog een dag later hielp hij me om de waxinelichtjes er in te doen en de kaarsjes in te pakken voor vertrek. Door het samen te doen, gaf het letterlijk en figuurlijk wat lucht aan het geheel. Gisterochtend kleurde hij ook direct de dag. Hij vroeg me wat ik die middag ging doen en ik legde hem uit dat ik afscheid ging nemen op het werk. Hij reageerde met: 'Dan kun jij mij voortaan altijd naar

Naast alle onrust (vadertje onverwachts in het ziekenhuis, voorbereiden op het werkafscheid, belangrijke documenten die echt mijn aandacht vragen, Sebastiaan die vrijwel continu werkt, het oriënteren op een eventuele ziekenhuis-overstap), probeer ik vooral hier thuis de rust te bewaren. Mezelf niet te verliezen in de onrust. Ik merk dat er een soort van dagelijks evenwicht is, maar zodra er maar iets gebeurd ik direct uit balans wordt gebracht. Dus probeer ik deze week de balans weer te herstellen. Weer drie keer per week te sporten, middagdutjes te doen, me niet te druk te maken over het huishouden en het gewone leven zo veel mogelijk door te laten draaien. En verhip.. ik sta nog -een soort van- overeind! Ik heb dus gewoon even geen nieuws te melden hier. Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk te balanceren op het koord. Zowel fysiek als mentaal probeer ik het evenwicht te bewaren. Ik heb nu gewoon alle energie nodig om overeind te blijven. Ik heb geleerd te kiezen voor de