Gewoon inleveren.
Gisteren nam ik afscheid op het werk. Zoals ik al eerder schreef (Gewoon arbeidsverleden) houdt het werken voor mij op.
Aan Vic heb ik verteld dat ik stop met werken zodat ik hem altijd op kan halen van zijn school. Later als hij groter is, zal ik het hem uit gaan leggen.
Ik had zijn hulp nodig bij het maken van de afscheidscadeautjes. Samen knutselden we bijna vijfentwintig kaarsenhoudertjes bij elkaar.
In het begin deed hij flink zijn best; tekende poppetjes, racebanen. Maar na een glaasje of vijf werd het vooral een hoop gekras :). De dag daarna bakten we alles af in de oven en nog een dag later hielp hij me om de waxinelichtjes er in te doen en de kaarsjes in te pakken voor vertrek.
Door het samen te doen, gaf het letterlijk en figuurlijk wat lucht aan het geheel.
Gisterochtend kleurde hij ook direct de dag. Hij vroeg me wat ik die middag ging doen en ik legde hem uit dat ik afscheid ging nemen op het werk.
Hij reageerde met: 'Dan kun jij mij voortaan altijd naar school brengen en ga je lekker nooit, NOOIT, NOOOOOOOOIT meer naar je werk!'.
En bedankt lieve schat, wrijf jij het er nog even in! ;)
De hele dag voelde ik toch wat zenuwen. Hoe zou het zijn? Zou ik niet teveel moeten huilen? Hoe moest ik toch in hemelsnaam gedag gaan zeggen?
Het werd een prachtige, bijzonder gezellige middag. Bijna alle collega's waren er en we genoten met elkaar van een High-tea. Mooie woorden werden er gesproken door mijn oude teamleidster en mijn eigen praatje heb ik met enigszins verwrongen stem toch kunnen houden.
Het mooiste cadeau was een CD die ik kreeg met muziek die speciaal voor mij is uitgekozen door de collega's. Ik heb er vanochtend met flink wat tranen naar geluisterd.
Het voelde alsof ik gewoon weer deel uitmaakte van dit team, die lieve mensen met wie ik zo prettig heb samengewerkt maar ook veel persoonlijke zaken heb gedeeld.
Het voelde alsof ik volgende week weer aan het werk ga, of ik niet weg ben geweest.
Het was fijn zo, het was goed zo.
Afscheid nemen betekent in dit geval inleveren, letterlijk en figuurlijk:
.JPG)
Maar zoals eerder geschreven: dit is wat het is. Er is geen keus en ik weet waar ik het voor doe!
Bij thuiskomst wachtte mij een grote bos bloemen van Sebastiaan en een stralende glimlach van Vic toen ik hem vertelde dat iedereen zijn kaarsjes zo mooi vond.
Lieve collega's; bedankt voor alles!
Aan Vic heb ik verteld dat ik stop met werken zodat ik hem altijd op kan halen van zijn school. Later als hij groter is, zal ik het hem uit gaan leggen.
Ik had zijn hulp nodig bij het maken van de afscheidscadeautjes. Samen knutselden we bijna vijfentwintig kaarsenhoudertjes bij elkaar.
In het begin deed hij flink zijn best; tekende poppetjes, racebanen. Maar na een glaasje of vijf werd het vooral een hoop gekras :). De dag daarna bakten we alles af in de oven en nog een dag later hielp hij me om de waxinelichtjes er in te doen en de kaarsjes in te pakken voor vertrek.
Door het samen te doen, gaf het letterlijk en figuurlijk wat lucht aan het geheel.
Gisterochtend kleurde hij ook direct de dag. Hij vroeg me wat ik die middag ging doen en ik legde hem uit dat ik afscheid ging nemen op het werk.
Hij reageerde met: 'Dan kun jij mij voortaan altijd naar school brengen en ga je lekker nooit, NOOIT, NOOOOOOOOIT meer naar je werk!'.
En bedankt lieve schat, wrijf jij het er nog even in! ;)
De hele dag voelde ik toch wat zenuwen. Hoe zou het zijn? Zou ik niet teveel moeten huilen? Hoe moest ik toch in hemelsnaam gedag gaan zeggen?
Het werd een prachtige, bijzonder gezellige middag. Bijna alle collega's waren er en we genoten met elkaar van een High-tea. Mooie woorden werden er gesproken door mijn oude teamleidster en mijn eigen praatje heb ik met enigszins verwrongen stem toch kunnen houden.
Het mooiste cadeau was een CD die ik kreeg met muziek die speciaal voor mij is uitgekozen door de collega's. Ik heb er vanochtend met flink wat tranen naar geluisterd.
Het voelde alsof ik gewoon weer deel uitmaakte van dit team, die lieve mensen met wie ik zo prettig heb samengewerkt maar ook veel persoonlijke zaken heb gedeeld.
Het voelde alsof ik volgende week weer aan het werk ga, of ik niet weg ben geweest.
Het was fijn zo, het was goed zo.
Afscheid nemen betekent in dit geval inleveren, letterlijk en figuurlijk:
.JPG)
Maar zoals eerder geschreven: dit is wat het is. Er is geen keus en ik weet waar ik het voor doe!
Bij thuiskomst wachtte mij een grote bos bloemen van Sebastiaan en een stralende glimlach van Vic toen ik hem vertelde dat iedereen zijn kaarsjes zo mooi vond.
Lieve collega's; bedankt voor alles!
Lieve Mara,
BeantwoordenVerwijderenOoooo! Wat snap ik je goed. Ik ga bijna met je mee huilen. Whèèè ...
Want ik herinner het me nog goed: afscheid van mijn werk, mijn collega's, mijn structuur, de mooie woorden etc.
Maar net wat je zegt: geen keus. Kinderen, werk en investeren in je gezondheid. het past niet in 1 leven.
sterkte en liefs
Elly
Hoi Mara,
BeantwoordenVerwijderenPfoeh wat moet dat moeilijk zijn geweest! Ik heb dat nu met school, deze week nog en dan houdt het voor mij ook op! En OO wat zouden wij het graag anders willen! Maar dit is de juiste keuze! Lekker genieten van je gezin!
En wat een super leuke kaarsjes zeg! Je hebt me op ideeën gebracht hihi!
Veel Liefs!
Zoo herkenbaar. Ik kan nog 4 uur per week werken, het ultra minimale. Pfff als ik er aan denk dat het ooit helemaal ophoudt....maar het is een dappere, logische en mooie keuze die je maakt. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenHey Mara ; hier gewoon kippenvel na het lezen van jouw blog.Moelijk,hoor...maar je weet dat dit de beste keus is.Geniet lekker verder van Vic en fijn dat hij er een luchtige zwaai aan geeft ; dat maakt het net een tikkie minder zwaar.
BeantwoordenVerwijderengroetjes,Carla
'Don't wait for the storm to pass, but learn how to dance in the rain'. Dat is wat jij doet en je bent er goed in. Niet makkelijk, maar het is niet anders en dat weet je. En door je tranen heen zie je de liefde van je mannen :) Sterkte en liefs!
BeantwoordenVerwijderenHey Mara,
BeantwoordenVerwijderenPff wat dapper van je dat je afscheid hebt genomen van je werk. Zal zeker heel erg moeilijk zijn geweest.
Ik hoop dat je ondanks deze ontzettend moeilijke beslissing kan genieten van andere dingen in je leven. zoals het ophalen van Vic.. Liefs Remke
Whow, Het is toch altijd (schuttingtaal) als je weer wordt geconfronteerd met een lichaam dat niet zo gezond is al je geestelijk zou willen zijn. En dat doet zeer, pijn, en daat wordt je boos, gefrustreed van. Maar de veerkracht die ik bij alle CF patienten zie, geven mij hoop voor de toekomst. Er komt een dag dat ik op de proef gesteld wordt, en ik hoop dat ik dan net zo wijs, sterk en dapper als jou kan zijn.
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Maarten
Hè zus, ik word hier wel een beetje emo van als ik je verhaal lees. Maar allerliefste zus: het is inderdaad goed zo. Steek al je tijd, energie, liefde een aandacht lekker in je gezin! (en natuurlijk in je zus) Om te beginnen gaan we eerst maar eens een taart maken en die eten we lekker helemaal samen op!!!! Genieten toch??? xxx
BeantwoordenVerwijderenBen trots op je!
BeantwoordenVerwijderenafz. SabX
Verwijderen