Gewoon voorbij gegaan.

Al vijf jaar lang lig ik iedere oktober in het AZU.
Vijf jaar lang werd ik zeker twee keer per jaar opgenomen voor een intraveneuze kuur.

Waar ik tot alle jaren daarvoor slechts één keer opgenomen was geweest vanwege mijn longen, kreeg ik de afgelopen vijf jaar een abonnement op iv-kuren. Ik kon er vergif op in nemen (hahaha; dat deed ik dan dus eigenlijk vervolgens ook) dat ik in april en in oktober geen afspraken hoefde te plannen, aangezien ik dan standaard logeerde in Utrecht.

Dit jaar was ik er vroeg bij; eind februari mocht ik al komen logeren. En dit keer zelfs niet alleen vanwege de longproblemen maar vanwege de feestelijk laxeeropname. Ik zag dan ook de rest van het jaar met lede ogen tegemoet. Daar ging mijn planning van april en oktober..

Maar zo in het voorjaar veranderde er een heleboel in ons persoonlijk leven.
Vanaf februari ging ons lieve mannetje naar school. Hoewel het in de ochtenduren meer van me vraagt (erg vroeg uit bed, veel haasten), geeft het meer rust (zeker door zijn continu-rooster) door de dag heen. Rust die ik kan besteden aan mezelf.
In april begon ik met fysiofitness. Ik ben inmiddels zeven maanden een trouwe bezoeker van de sportschool. En zelfs zo trouw dat ik er drie (DRIE!!!) keer per week kom. Niet altijd met even veel zin (daarover een andere keer meer), maar ik ga.
Daarnaast ben ik natuurlijk helemaal gestopt met werken. Een keus die ik nooit heb willen maken, maar het ging niet meer. Alle tijd die hierdoor overblijft kan ik aan mezelf besteden.

Ik heb een soort ijzeren discipline ontwikkeld. Het sporten beschouw ik als 'naar het werk gaan'. Als ik overdag moe ben, ga ik gewoon naar bed in plaats van een soort van dapper wakker te blijven. Ik ben nog gezonder gaan eten en probeer voortdurend verstandige keuzes te maken (ook best wel eens vermoeiend en erg lastig hoor!).

Maar het lijkt zich uit te betalen!
Ik weet natuurlijk niet of dit nu 'de gouden combi' is, maar voor nu werkt het.

Oktober ging (longtechnisch) een soort van geruisloos voorbij (voor het eerst na vijf jaar geen opname!) en ook november bracht me niet naar Utrecht. Ik ben al twee keer flink verkouden geweest (vorige week nog, met koorts er gratis bij) en het kost een hoop tijd, maar uiteindelijk herstel ik ergens.

Dat wil niet zeggen dat ik niet meer hoest, soms komen er zelfs wat stipjes bloed mee, dat ik bergen energie heb of dat ik niet meer benauwd ben. Het toevoegen van een sputumbakje aan de accessoires in de echtelijke slaapkamer is niet echt een positief teken (en ook zo a-seksueel als je partner naast je ligt..), maar het is te doen.

Ik duim en hoop dat ook december voorbij gaat zonder opname. Het zou heel bijzonder zijn als ik op 2012 zou kunnen terugkijken als het jaar waarin er maar één opname plaats vond.