Gewoon een bloedinkje.

Na een soort euforische stemming op de woensdag (want: goede berichten uit het ziekenhuis), volgde er direct weer een reality-check op donderdag.

Het was einde van de middag en Vic en ik stonden op het punt om naar de zwemles te gaan. We hadden onze jassen en schoenen aan en plotsklaps kreeg ik een flinke hoestaanval.
Ik schoot het toilet in, op naar de wasbak. Vic sommeerde ik nog net om buiten op me te wachten.

In de wasbak zag ik alleen maar bloed, helder bloed.
POTVER!
En er bleef meer komen.
Ik hoestte het zo goed en snel mogelijk uit.
Tussendoor snel de wasbak schoonmaken, want tja.. het laatste wat ik wilde was dat Vic zou zien dat er bloed uit mijn mond kwam. Hij bleef gelukkig voor de deur staan en zong zijn liedjes.

Na vijf minuutjes was het klaar. En ja, toen zijn we maar gewoon naar de zwemles gegaan. Hoewel de schrik in mijn benen zat, gingen we maar gewoon weg. Op hoop van zegen.
Een longbloeding had ik gewoon even niet verwacht, zeker niet omdat ik me goed voel. Misschien is het een bijwerking van de iv-kuur? Ik heb geen idee. Het was drie jaar geleden (vakantie Denemarken) dat ik überhaupt een longbloeding heb gehad.

's Avonds netjes het ziekenhuis gemaild. Verteld wat er gebeurd was, dat ik het nog wel aan zou kijken en het zou laten weten als het opnieuw zou gebeuren. De arts schreef de volgende dag toch even een kuurtje Cyklokapron voor om het bloed te stollen.
Tot op heden is het gelukkig niet opnieuw gebeurd. Dus ik ga er maar gewoon van uit dat het goed is.

We genieten dus verder van alle fijne momentjes. De kleine dingen die het leven zo prettig maken.
Zo heb ik vanavond een logee! :) Sebastiaan slaapt vanwege het werk niet thuis.
Dus keken Vic en ik vanavond in het grote bed een filmpje en ligt hij er nu heerlijk te tukken.
Dus sluit ik dit stukje af en sluit ik lekker bij hem aan! Slaap lekker!!!

Uiteraard is deze foto vanmiddag in scene gezet ;).