Gewoon goed bericht.
Het duurde even. Maar in dit geval is geen bericht....
Inderdaad!
Het bezoekje aan de chirurg van donderdag was goed. Kort maar goed.
Hij bevestigde de goede uitslagen van de radioloog en voelde nog even aan de borsten en oksels.
Geen gekke of nare dingen te zien of te voelen!
We spraken af dat ik pas over een jaar weer terug hoef te komen. Wel drukte hij me meermaals op het hart dat ik zelf goed moet blijven voelen en bij maar enige twijfel direct contact op moet nemen. En gek genoeg zag ik voor het eerst een beetje empathisch vermogen bij mijn chirurg, een stukje gemeende zorg..
Heb ik ooit verteld hoe mijn kennismaking verliep met de chirurg?
Door omstandigheden (zomervakantie) zou ik door een andere chirurg geopereerd worden dan de aardige arts die ik op het spreekuur had gezien. Tot een week van te voren was het niet duidelijk welk van de twee ik zou krijgen. De vrouwelijke arts kwam tijdens de opname bij me langs om kennis te maken, maar toen bleek dat zij mij ook niet ging opereren. Verwarring alom.
Mijn huidige chirurg had geen tijd (en vond het misschien wel niet nodig??) om even langs te komen en zo kwam het dat wij elkaar voor de eerste keer troffen op de verkoeverafdeling. Ik was al tijdig naar de verkoever gebracht (vanwege het blok -ruggenprik- die ook nog ingezet moest worden). En zoals dat altijd gaat als je ligt te wachten, moest ik nog toiletteren... Zul je net zien!
Van de verpleegkundige moest ik op de lig-po. Dus daar lag ik, in mijn operatiehemd, onderbroekje naar beneden en met blote billen op de po. De verpleegkundige deed netjes een deken over me heen en de gordijnen dicht. Net toen de eerste druppel viel, stak mijn chirurg zijn hoofd tussen de gordijnen. De verpleegkundige riep nog een paar keer dat 'mevrouw aan het plassen was', en ook ik stamelde dat ik net aan het plassen was.
De chirurg had daar geen boodschap aan en kwam gewoon naast mijn bed staan om te vertellen wat hij zo ging doen. Ik dacht alleen maar; 'knijpen, knijpen, niet laten gaan, knijpen!'.
Dokter B. ging weer net zo snel weg als hij gekomen was en ik liet opgelucht alles in de po lopen...
De verpleegkundige en ik hebben ons er enorm over verwonderd.
De eerste kennismaking met mijn arts was dus ook kenmerkend voor mijn arts. En misschien ook wel kenmerkend voor de meeste chirurgen? Goed in hun werk, maar slecht in het menselijk contact.
Inderdaad!
Het bezoekje aan de chirurg van donderdag was goed. Kort maar goed.
Hij bevestigde de goede uitslagen van de radioloog en voelde nog even aan de borsten en oksels.
Geen gekke of nare dingen te zien of te voelen!
We spraken af dat ik pas over een jaar weer terug hoef te komen. Wel drukte hij me meermaals op het hart dat ik zelf goed moet blijven voelen en bij maar enige twijfel direct contact op moet nemen. En gek genoeg zag ik voor het eerst een beetje empathisch vermogen bij mijn chirurg, een stukje gemeende zorg..
Heb ik ooit verteld hoe mijn kennismaking verliep met de chirurg?
Door omstandigheden (zomervakantie) zou ik door een andere chirurg geopereerd worden dan de aardige arts die ik op het spreekuur had gezien. Tot een week van te voren was het niet duidelijk welk van de twee ik zou krijgen. De vrouwelijke arts kwam tijdens de opname bij me langs om kennis te maken, maar toen bleek dat zij mij ook niet ging opereren. Verwarring alom.
Mijn huidige chirurg had geen tijd (en vond het misschien wel niet nodig??) om even langs te komen en zo kwam het dat wij elkaar voor de eerste keer troffen op de verkoeverafdeling. Ik was al tijdig naar de verkoever gebracht (vanwege het blok -ruggenprik- die ook nog ingezet moest worden). En zoals dat altijd gaat als je ligt te wachten, moest ik nog toiletteren... Zul je net zien!
Van de verpleegkundige moest ik op de lig-po. Dus daar lag ik, in mijn operatiehemd, onderbroekje naar beneden en met blote billen op de po. De verpleegkundige deed netjes een deken over me heen en de gordijnen dicht. Net toen de eerste druppel viel, stak mijn chirurg zijn hoofd tussen de gordijnen. De verpleegkundige riep nog een paar keer dat 'mevrouw aan het plassen was', en ook ik stamelde dat ik net aan het plassen was.
De chirurg had daar geen boodschap aan en kwam gewoon naast mijn bed staan om te vertellen wat hij zo ging doen. Ik dacht alleen maar; 'knijpen, knijpen, niet laten gaan, knijpen!'.
Dokter B. ging weer net zo snel weg als hij gekomen was en ik liet opgelucht alles in de po lopen...
De verpleegkundige en ik hebben ons er enorm over verwonderd.
De eerste kennismaking met mijn arts was dus ook kenmerkend voor mijn arts. En misschien ook wel kenmerkend voor de meeste chirurgen? Goed in hun werk, maar slecht in het menselijk contact.
Hey Mara, wat een opluchting dat alles inderdaad goed was!
BeantwoordenVerwijderenEn slecht menselijk contact komt helaas niet alleen bij chirurgen voor.
Knap trouwens dat je een "stop" in kon bouwen. Zou mij niet lukken.
Nu moet je het dus zelf in de gaten houden, maakt het je onzeker?
Maar voorlopig genieten van het goede nieuws.
Ik heb opgezocht hoe ik je een hartje kon sturen, <3 zo dus. :D
Fijn weekend, groetjes van Martina
Hoi Martina. Dank voor je hartje! Zo klopt het hartje inderdaad :).
BeantwoordenVerwijderenHet hebben van kanker brengt jammer genoeg een hoop onzekerheid met zich mee. Maar ik heb wel het idee dat ik zelf goed voel wat ik voel. Dus ik durf het zeker aan om een jaar te wachten! Fijne zondag nog. <3
Wat een fijn bericht zeg, heerlijk! Nu kun je hopelijk echt onbezorgd genieten van de zomervakantie. Wat betreft je communicatie- gestoorde chirurg, enorm herkenbaar. Voor een praatje ga je naar de internist en voor het repareren van een 'gaatje' naar de chirurg, haha!!! Een hele dikke kus en heerlijk genieten meis.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel! Dat gaat helemaal lukken. Mijn internist-oncoloog is inderdaad ook erg leuk, evenals mijn fijne longarts. En ach... een chirurg moet vooral mooi en goed werk afleveren, toch?
VerwijderenJij ook een prachtige zomer gewenst! Liefs.
Wat een fijn bericht!
BeantwoordenVerwijderenEn wat een aparte arts, sjongejonge!
Liefs Sandy