Gewoon 'CF-vakantie'.
Begin juli stopte ik dus na drie weken met mijn intraveneuze kuur. Ik was bijna sputumvrij, voelde me prettig en rekende op een mooie, rustige zomer. Mis gerekend!
Een week na de kuur hadden we een (schoon) familie weekeind. Ik verrekte een ademhalingsspiertje tijdens het vernevelen (typisch en pijnlijk). En wat niemand natuurlijk wist; er waarde een virus rond. Manlief sliep zelfs twee nachten op zolder in verband met onze komende vakantie. Maar het mocht helaas niet baten.
Een week voor vertrek kreeg ik koorts. Hoge koorts.
Ik sliep en ik zweette en ik sliep en ik zweette nog meer.
De hoge koorts werd gewone koorts en de gewone koorts werd flinke verhoging. Toen ik er even om moest huilen, verrekte ik een tweede ademhalingsspiertje. VERREK!
Twee dagen voor het vertrek naar Duitsland toch maar contact opgenomen met het Haga, dus ik kreeg een extra oraal kuurtje mee. Gelukkig haalde het kuurtje de scherpe randjes van het virus er af. Waardoor ik geen verhoging meer leek te hebben. Maar fit? Nee, helaas niet echt.
Bij thuiskomst nu anderhalve week geleden, moest ik het weer zonder extra kuur doen en ik merk dat ik niet opknap van het virusje. Ik hoest veel, ben moe en heb niet zo veel trek. Ook blijf ik maar pijn houden links bij de spieren, ik vermoed een kneuzinkje. Soms vermoed ik ook weer wat verhoging, maar dat wil ik gewoon even niet weten.
Mentaal moest ik ook even flink slikken de afgelopen weken. In de aanloop naar ons vertrek rolden er best even tranen. Ik heb veertien prachtige, rustige maanden gehad en in die flow boekten we dit jaar een actieve vakantie. Nu moest ik bijstellen en pogen snel mijn conditie op peil te brengen na de kuur. Vervolgens dat *&%# virusje waardoor ik nog meer inleverde.
Het hielp ook niet mee dat mijn hormonale injectie op zijn einde liep in die week, waardoor men vaak wat 'depressiever' van aard is. Ik, die het glas altijd halfvol ziet, zag opeens alleen nog maar halflege glazen.
Sebastiaan merkte terecht op dat het toch wel heel fijn was dat we in ieder geval op vakantie konden.
Ook op vakantie kwam ik mezelf tegen. Toen ik zelf nog jong was, ging ik met mijn ouders de bergen in. Samen met mijn vader ('weet je nog papa?') liep ik voorop omhoog. Heerlijk vond ik het; wandelstok in de hand, water drinken uit beekjes en dan mijn naam te mogen zetten in het grote boek bij het kruis op de top.
Nu moest ik noodgedwongen kiezen om niet mee te gaan wandelen. Ik moest aan mezelf toegeven dat ik het niet meer red om te stijgen in de bergen. Dat ik 37 ben en niet meer in staat ben om een berg te beklimmen. Dat was confronterend.
Ook vond ik het heel lastig dat ik zo graag met mijn mannen mee wilde naar dat kruis op de berg. Ik wilde die foto met zijn drietjes boven bij dat kruis. Omdat ik dat mijn mannen gun en omdat ik dat mezelf gun.
Nu we weer thuis zijn, weet ik dat een contactmoment met het Haga nadert.
Maar ik wil het nog even niet. Ik wil gewoon even 'CF-vakantie'.
Vic heeft nog één week vakantie en daar wil ik van genieten. Volgende week moet ik sowieso op de poli komen, dus ik zing het nog wel even uit.
En natuurlijk blijf ik hopen dat ik toch nog gewoon zelf opknap.
Want het glas...
Dat is immers halfvol!
Een week na de kuur hadden we een (schoon) familie weekeind. Ik verrekte een ademhalingsspiertje tijdens het vernevelen (typisch en pijnlijk). En wat niemand natuurlijk wist; er waarde een virus rond. Manlief sliep zelfs twee nachten op zolder in verband met onze komende vakantie. Maar het mocht helaas niet baten.
Een week voor vertrek kreeg ik koorts. Hoge koorts.
Ik sliep en ik zweette en ik sliep en ik zweette nog meer.
De hoge koorts werd gewone koorts en de gewone koorts werd flinke verhoging. Toen ik er even om moest huilen, verrekte ik een tweede ademhalingsspiertje. VERREK!
Twee dagen voor het vertrek naar Duitsland toch maar contact opgenomen met het Haga, dus ik kreeg een extra oraal kuurtje mee. Gelukkig haalde het kuurtje de scherpe randjes van het virus er af. Waardoor ik geen verhoging meer leek te hebben. Maar fit? Nee, helaas niet echt.
Bij thuiskomst nu anderhalve week geleden, moest ik het weer zonder extra kuur doen en ik merk dat ik niet opknap van het virusje. Ik hoest veel, ben moe en heb niet zo veel trek. Ook blijf ik maar pijn houden links bij de spieren, ik vermoed een kneuzinkje. Soms vermoed ik ook weer wat verhoging, maar dat wil ik gewoon even niet weten.
Mentaal moest ik ook even flink slikken de afgelopen weken. In de aanloop naar ons vertrek rolden er best even tranen. Ik heb veertien prachtige, rustige maanden gehad en in die flow boekten we dit jaar een actieve vakantie. Nu moest ik bijstellen en pogen snel mijn conditie op peil te brengen na de kuur. Vervolgens dat *&%# virusje waardoor ik nog meer inleverde.
Het hielp ook niet mee dat mijn hormonale injectie op zijn einde liep in die week, waardoor men vaak wat 'depressiever' van aard is. Ik, die het glas altijd halfvol ziet, zag opeens alleen nog maar halflege glazen.
Sebastiaan merkte terecht op dat het toch wel heel fijn was dat we in ieder geval op vakantie konden.
Ook op vakantie kwam ik mezelf tegen. Toen ik zelf nog jong was, ging ik met mijn ouders de bergen in. Samen met mijn vader ('weet je nog papa?') liep ik voorop omhoog. Heerlijk vond ik het; wandelstok in de hand, water drinken uit beekjes en dan mijn naam te mogen zetten in het grote boek bij het kruis op de top.
Nu moest ik noodgedwongen kiezen om niet mee te gaan wandelen. Ik moest aan mezelf toegeven dat ik het niet meer red om te stijgen in de bergen. Dat ik 37 ben en niet meer in staat ben om een berg te beklimmen. Dat was confronterend.
Ook vond ik het heel lastig dat ik zo graag met mijn mannen mee wilde naar dat kruis op de berg. Ik wilde die foto met zijn drietjes boven bij dat kruis. Omdat ik dat mijn mannen gun en omdat ik dat mezelf gun.
Nu we weer thuis zijn, weet ik dat een contactmoment met het Haga nadert.
Maar ik wil het nog even niet. Ik wil gewoon even 'CF-vakantie'.
Vic heeft nog één week vakantie en daar wil ik van genieten. Volgende week moet ik sowieso op de poli komen, dus ik zing het nog wel even uit.
En natuurlijk blijf ik hopen dat ik toch nog gewoon zelf opknap.
Want het glas...
Dat is immers halfvol!
Even je blogs aan het bijlezen, hier echt even brok in mijn keel omdat het me heel moeilijk lijkt niet met zijn drietjes naar boven te kunnen gaan. En CF vakantie ook heel begrijpelijk, ik stel het ook vaak uit omdat je gewoon nog even niet toe wil geven aan gedoe. En de controle is dan ook altijd redelijk in de buurt ofzo (wat is nou een maand?) ;-) Liefs! Sandy
BeantwoordenVerwijderen