Gewoon onderweg...
Het is soms wel eens lastig om uit te leggen hoe het nu met me gaat.
Het gaat niet goed, het gaat niet slecht. Ik ben onderweg.
En soms is beeldspraak dan nog wel eens het makkelijkst om het uit te leggen:
Stel je voor dat ik in de auto zit.
Op de achterbank.
Herken je dat nog van vroeger als kind dat je je maar liet rijden door je ouders en soms geen idee had waar je naar toe reed?
Zo startte mijn rit op de achterbank (het Haga).
Toen ben ik naar huis gegaan en kwam ik op de bijrijdersstoel terecht.
De bijrijder zit wel voorin maar kan en mag verder niet zoveel. Ja, af en toe een aanwijzing geven.
De bestuurder bepaalt immers de koers en overlegt af en toe met de bijrijder. Als bijrijder kijk je naar buiten en geniet je van het uitzicht.
Afgelopen woensdag is mijn moedertje vertrokken en sindsdien ben ik weer de bestuurder.
Tien weken lang is er continu voor me gezorgd en nu mag ik opeens weer de route bepalen.
En wat wil ik dan het liefst....
Direct in de vijfde versnelling de snelweg op!!
En de grote frustratie is dat dit natuurlijk niet kan! Ik ga hortend en stotend in zijn 1, als ik geluk heb in zijn 2, de weg op. En veel meer dan binnen weggetjes moet ik nu niet ambiëren.
Af en toe langs de garage rijden voor een check-up en misschien weer wat nieuwe onderdelen (medicatie).
En het grootste manco is dat ik weer moet leren vertrouwen op mijn autootje. Dat die me heus gaat brengen waar ik wil komen. Alleen dit keer met een heleboel omwegen en niet via de snelste route over de snelweg.
Ik zal bochtjes moeten nemen, heuvels moeten bestijgen en af en toe flink op de rem moeten gaan staan. En misschien, als ik het gas dan wat laat vieren, ben ik eerder op mijn bestemming dan ik denk.
Het gaat niet goed, het gaat niet slecht. Ik ben onderweg.
En soms is beeldspraak dan nog wel eens het makkelijkst om het uit te leggen:
Stel je voor dat ik in de auto zit.
Op de achterbank.
Herken je dat nog van vroeger als kind dat je je maar liet rijden door je ouders en soms geen idee had waar je naar toe reed?
Zo startte mijn rit op de achterbank (het Haga).
Toen ben ik naar huis gegaan en kwam ik op de bijrijdersstoel terecht.
De bijrijder zit wel voorin maar kan en mag verder niet zoveel. Ja, af en toe een aanwijzing geven.
De bestuurder bepaalt immers de koers en overlegt af en toe met de bijrijder. Als bijrijder kijk je naar buiten en geniet je van het uitzicht.
Afgelopen woensdag is mijn moedertje vertrokken en sindsdien ben ik weer de bestuurder.
Tien weken lang is er continu voor me gezorgd en nu mag ik opeens weer de route bepalen.
En wat wil ik dan het liefst....
Direct in de vijfde versnelling de snelweg op!!
En de grote frustratie is dat dit natuurlijk niet kan! Ik ga hortend en stotend in zijn 1, als ik geluk heb in zijn 2, de weg op. En veel meer dan binnen weggetjes moet ik nu niet ambiëren.
Af en toe langs de garage rijden voor een check-up en misschien weer wat nieuwe onderdelen (medicatie).
En het grootste manco is dat ik weer moet leren vertrouwen op mijn autootje. Dat die me heus gaat brengen waar ik wil komen. Alleen dit keer met een heleboel omwegen en niet via de snelste route over de snelweg.
Ik zal bochtjes moeten nemen, heuvels moeten bestijgen en af en toe flink op de rem moeten gaan staan. En misschien, als ik het gas dan wat laat vieren, ben ik eerder op mijn bestemming dan ik denk.
Mooi geschreven zeg, ik hoop dat je je weg vervolgd zonder heel veel hobbels en gaten in het wegdek verder hoop ik dat je wel wat kunt genieten onderweg. Want er zullen onderweg vast wat genietmomentjes verstopt zijn, probeer ze te zien! Voor nu hele fijne dagen. Veel liefs Mirel
BeantwoordenVerwijderenOf je nu in een schattig mini'tje of in een dikke BMW rijdt, we hopen daar te komen waar we willen. En als het even niet zo snel gaat, kijk dan maar naar alles om je heen. You are blessed with your mother! Ik hoop dat je stabiel blijft voorlopig meis.
BeantwoordenVerwijderenGewoon.... with the love of christmas.
Liefs, Martina