Gewoon strompelend.

Een bezoek aan het Haga stond ingepland in de agenda; longfunctie blazen, dokter H. spreken en het doorspuiten van mijn pac. 

Dus meldden wij ons weer ruim op tijd in het Haagse. En zowaar... Ik blies weer een klein beetje beter! Ik schuur weer wat dichter tegen de zestig procent aan in plaats van tegen de vijftig. 

Met dokter H. besprak ik hoe het ging. Mijn 'best prima' lichtte ik toe door te zeggen dat ik niet meer op het niveau ben waar ik een jaar geleden was. Dat ik nog steeds niet de longfunctie blaas zoals ik deze blies (en we niet tevreden waren) bij opname in oktober. Dat ik bij een beetje inspanning al heel snel kortademig word en dat ik vaak en veel sputum opgeef.

Maar ook dat 'als dit het is, het wel oké is'. En dat kon ik een paar weken geleden niet zeggen. Het lukt me best om het dagelijks leven weer te leiden en dat was en is wat ik dolgraag wil! Als dit het dan is, is het dus goed. 

Dokter H. beaamde wat ik zei en gaf aan dat ik na deze flinke infectie waarschijnlijk toch wel aardig wat heb ingeleverd. Streven is en blijft om nu weer zo lang mogelijk stabiel te blijven. Over kansen op verdere longfunctieverbetering durfde hij zich niet meer uit te laten (terecht!). 

We gaan voor stabilisatie en ieder puntje extra is mooi meegenomen. 

Vijf weken geleden kon mijn pac, die normaal 'loopt als een zonnetje' zoals ze zo mooi zeggen, nauwelijks doorgespoten worden dus was het de afspraak dat we vandaag een nieuwe poging gingen wagen. Dat zorgde voor een hoop nervositeit bij mij. 

Gelukkig had ik alle zorgen voor niks gehad, de pac gaf én bloed terug én kon goed doorgespoten worden. Pfiew....

Kortom; ik ben niet ontevreden! En het is heel fijn dat ik dat weer kan zeggen en kan voelen. Natuurlijk wil ik altijd meer, harder, sneller en hoger. 

Het blijft incasseren, bijstellen en doorgaan.

Ik heb geleerd dat ik er stapje voor stapje misschien ook wel kan komen. En zoals ik ooit las bij een tweet van Omdenken:  

'Ook als je strompelt, ga je vooruit'!