Gewoon uit de kast!

In het dorp was weer de jaarlijkse wandelvierdaagse en onze Vic wilde dolgraag meedoen met de 5 kilometer. Vorig jaar lukte het mij nog om, zij het met mijn tong op de tegels, met hem mee te lopen.

Dit jaar echter zag ik het somber in. Maar Sebastiaan kon vanwege zijn werkzaamheden ook niet met hem meelopen en om het mannetje nou vier dagen met iemand anders mee te geven?

Ik overlegde met hem en gaf aan dat het voor mij moeilijk was om met hem mee te lopen en als ik met hem mee zou gaan ik wel met zuurstof moest gaan lopen. Hij zei heel lief dat hij het begreep maar dat 'als het toch lukte, hij het wel heel erg leuk zou vinden als ik één avond mee zou gaan'. Mijn hart brak; 'tuurlijk ventje, dan ga ik dat proberen!'.

Maar het voornemen was een zwaar voornemen. Immers op de sportschool weten ze inmiddels niet beter dan dat ik met zuurstof loop. Maar nu zou ik me met zuurstof buiten moeten vertonen waar het halve dorp rondliep en ouders van zijn school die niet weten dat ik ziek ben...
Maar Vic had nergens last van, kende geen schaamtegevoelens naar mij en de omgeving toe, dus ik wist dat het probleem bij mij lag. Ik durfde niet!

Dus stelde ik de praktische zaken uit en kwam ik er een dag van te voren achter dat die zware tank helemaal niet in mijn trolley paste (CF-collegae; hoe doen jullie dat?). Gelukkig bood de tas van de buuf uitkomst.

Vlak voor vertrek die avond deed ik snel mijn zuurstofbril op. Doordat Vic plotseling zijn sleutel kwijt was, had ik nauwelijks tijd om er over na te denken dat ik mijn zuurstof op had gedaan. 

Natuurlijk dacht ik tijdens het lopen dat mijn tank sneller leeg liep dan verwacht, dus zette ik deze toch een tikkie lager. Na drie, vier kilometer kreeg ik onwijze verzuring in de benen. Typisch want deze zijn wel goed getraind. Misschien toch iets te weinig zuurstof over voor die grote beenspieren?

De avond samengevat: we liepen de vijf kilometer uit. We eindigden met een enorme regenbui en gingen lachend en supernat op de fiets naar huis.

De tranen die ik vooraf heb gehad gaven niet. Ik vind het heftig om met mijn ziek zijn naar buiten te treden en geconfronteerd te worden. Immers; dit toont ook aan dat mijn conditie slechter is dan vorig jaar. Dat ik toch echt dingen in moet leveren die ik niet in wil leveren.

Maar het toont ook aan dat ik heel veel nog wel kan als ik er maar hulpmiddelen bij gebruik. En ook al wil ik de hulpmiddelen niet, die keus is er niet meer.

Ik zal er alles aan doen om er voor te zorgen dat het mannetje zo min mogelijk hoeft te lijden onder mijn fysieke zijn zonder daarin mezelf voorbij te lopen.

En dat hij de volgende dag zei dat hij het 'zo'n superleuke avond had gevonden', verwarmde mijn hart en verzachtte het niet-lekker-gevoel van de dagen daarna.

We hebben samen genoten van de avond en ik ben blij dat ik met hem mee ben gegaan.