Gewoon borsten.

Vorige week dinsdag moest mijn borst op de foto. Nee, niet zomaar een foto natuurlijk, maar een heuse geplette mammografie! Niet mijn meest favoriete uitje en vaak toch ook zenuwslopend, dus was ik dit jaar zo verstandig eens niet alleen naar de mammografie te gaan.

Mijn rechterborst wordt twee keer geplet tussen twee platen waarbij er ook nog eens opgelet moet worden dat mijn PAC niet mee wordt geplet, aangezien deze bovenin de rechterborst zit. Na het maken van de mammografie word ik in het hokje gezet en mag ik wachten of alles gelukt is.

De afgelopen twee jaar kreeg ik direct mijn uitslag te horen, dus dat verwachtte ik ook dit jaar.
De minuten in het hokje tikken traag, te traag voorbij. Ik kan alleen maar mijn handen vouwen en vragen of de uitslag alsjeblieft goed mag zijn...

Als de verpleegkundige komt, zegt ze dat alles er goed op staat. Ik kijk haar vragend en verheugd aan; 'betekent dit dat dat de uitslag ook goed is?'. Ze zegt me dat er geen mammografiedokter in de buurt is om de foto te beoordelen en ik moet wachten op het uitslaggesprek met de chirurg.

Teleurgesteld rijden we samen naar huis. In de auto komen mijn tranen. Wat betekent het dat ik nu niks hoor? Is het echt waar dat de foto nog niet beoordeeld kon worden of zegt ze dat alleen maar? Zal mijn gevoel dan toch niet goed zijn en is het slecht nieuws?
Mijn onzekerheid slaat in alle hevigheid toe.

Ik moet twee dagen wachten op de uitslag (protocol is eigenlijk een week, maar dat vind ik zo stom dat ik heb gezegd dat ik al na twee dagen de uitslag wil...). Moedertje gaat dit keer mee.
Ik merk dat er weer allerlei herinneringen naar boven komen aan die periode; het voelen van het bobbeltje, de moeilijke gesprekken die ik moest voeren met mijn man en ouders, dat we nog op vakantie gingen en het daar aan Vic vertelden.., het komt allemaal voorbij.

Na lang wachten mogen we de spreekkamer binnen. De arts begint een gezelligheidsgesprekje ('hoe gaat het met je? En hoe gaat het met je longen?') en ik denk alleen maar; geef me die uitslag, NU!
Dan spreekt hij de verlossende woorden: 'je foto's waren goed!'.

Pfiew! Mijn klotsende oksels komen tot bedaren en ik kijk mijn moeder lachend aan.
Hij voelt nog even de borstkas en oksels na en dan word ik weer voor een jaar weg gestuurd.

Joepie!!! De vakantie kan beginnen!