Gewoon onze lieve Vic en de kracht van liefde -114

Het mannetje moest zich melden bij het CJG voor een gesprek met de school-verpleegkundige.

Eén van de eerste vragen die zij hem stelde was of hij goed gezond was. Hij antwoordde dat dit zo was en vertelde er direct spontaan achter aan dat hij de griepprik kreeg.
Met een schuin oog keek hij naar mij en voegde toe; 'want mijn moeder heeft taaislijmziekte'.
De verpleegkundige vroeg hoe dat voor hem was en of hij er wel over kon praten.
'Ja hoor', zei hij, 'Ik kan heel makkelijk praten'. 'Toch mama?', checkte hij nog even bij me.

Ik beaamde dit maar voegde er wel aan toe dat we hier heel alert op proberen te zijn en dat Vic weet dat we altijd hulp in kunnen schakelen als hij daar behoefte aan heeft.
Dit was afdoende voor de verpleegkundige en ze keuvelden verder over school, vriendschappen, thuis en hobby's.

Op dit moment overheerst de taaislijmziekte niet in ons leven. En dat is zo heerlijk!
We kunnen gewoon even Sebastiaan, Vic en Mara zijn. En hoewel ik zelf heus mijn belemmeringen blijf houden, gaat het dagelijks leven nu fijn haar gangetje.

Op dit soort momenten merk ik wel weer hoe groot de impact ook is op onze zoon. Hoe we nog geen twee minuten binnen zijn of het gesprek gaat al over het ziek-zijn van zijn moeder. Ik denk wel dat we er met elkaar op een gezonde manier (...leuk in deze context ;)) mee omgaan, maar dat het (een groot) deel uitmaakt van ons leven kan ik helaas niet voorkomen.

Er zijn ook winstmomenten. Dat het leven met taaislijmziekte (en de rest van mijn medisch 'kwartet') ons als gezin krachtiger maakt. Dat we de genietmomenten in het leven zien. De grote, maar vooral ook de kleine momenten. Dat we de liefde ervaren en die niet alleen bij elkaar herkennen maar ook in alles om ons heen.