Gewoon ELF!

Onze zoon wordt elf.
E.L.F.

Het voelt nog steeds als de dag van gisteren dat hij opgekruld met zijn warme lijfje tegen mijn schouder lag.
Dat Sebastiaan hem zijn eerste flesje gaf.
Dat ik in de schommelstoel met hem zat en liedjes voor hem zong.
Dat hij zijn eerste hapje kreeg.
Dat hij me iedere keer bij het consultatiebureau nat plaste.
Dat ik hem moest achterlaten bij het kinderdagverblijf voor de eerste keer.
Dat we naar de kinderboerderij gingen.
Dat hij na twee jaar eindelijk ging lopen.
Dat hij zo blij werd als de tune van de teletubbies begon.
Dat hij zo lekker kon kletsen.
Dat ik huilend de school uitliep toen hij ging wennen in de kleuterklas.
Dat hij op zwemles ging.
Dat hij voor het eerst bij een kindje thuis ging spelen.
Dat hij op scouting begon bij de Bevers.
Dat hij de Playstation ontdekte maar ook dol bleef en blijft op het lezen van de Donald Duck.
Dat hij alleen naar school wilde fietsen.
Dat hij besloot dat zijn knuffels uit bed moesten want 'dat was niet stoer meer'.
Dat hij een eigen pinpas kreeg.
Dat hij met ons alvast ging snuffelen op de middelbare school.

Vrijdag wordt hij elf. Ons grote kind dat mij in lengte bijna voorbij is. Afgelopen weekeind vierden we het al met familie en vrienden. Hij genoot en wij genoten met hem mee!