Gewoon COVID19 en de kracht van liefde -142
Weet jij nog waar je was toen je hoorde over de eerste corona-patiënt? Ik heb werkelijk waar geen idee meer. Gek genoeg denk ik in eerste instantie bij dat soort berichten altijd 'het zal mijn deur wel voorbij gaan'. Toen de eerste Corona-patiënt in Nederland bekend werd gemaakt, zaten we nog op Texel.
Uiteraard schrok ik van dit nieuws. Inmiddels was de eerste naïviteit er af en leek het me niet een erg goed teken dat het inmiddels Nederland had bereikt. Een kleine week later kreeg ik het bericht dat de eerste twee patiënten in ons dorp in thuisquarantaine zaten. Via de 'dorpsroddel' kwam ik erachter dat er iemand zelfs drie straten verderop in quarantaine zat.
In mijn hoofd brak er paniek uit. P.A.N.I.E.K.
Opeens was Corona heel dicht bij. Sterker nog. In mijn wijk. DRIE straten verderop...
Ik besloot toch te gaan overleggen met het ziekenhuis, ik kon het niet meer relativeren. De CF verpleegkundige van het Haga (wat een engelen!!), bleef rustig en geduldig. Meldde dat we vooralsnog het RIVM en de NCFS blijven volgen en ik vooral mijn gevoel moest volgen en gezonde verstand moest blijven gebruiken.
Met de fysio besprak ik dat ik voortaan op de rustige tijdstippen naar de sportschool zou gaan en met wegwerphandschoenen zou gaan trainen. Dat stelde enigszins gerust in mijn hoofd. Niet trainen is slecht voor mijn conditie en afweer, maar Corona oplopen in de sportschool was ook geen optie.
Drie dagen later bleek een ouder op de school van Vic Corona te hebben. Het gezin was in quarantaine gezet, maar het voelde alsof we steeds meer omsingeld werden door Corona.
Desondanks durfde ik nog wel één op één af te spreken en de sportschool op de rustige tijden te bezoeken.
In de daaropvolgende dagen ging het hard. Het patiënten-aantal nam en neemt schrikbarend toe en zo ook de maatregelen.
Vic zit sinds deze week thuis, hetgeen ik eigenlijk wel erg prettig vindt. Minder risicovol. Hij werkt trouw aan zijn schoolwerk en geniet verder van de rust en thuis zijn.
Eigenlijk zitten wij al bijna met zijn drietjes in een 'lockdown'. We bezoeken niemand meer en krijgen ook geen bezoek. Vic en ik verlaten bijna alleen nog het huis voor training in de buitenlucht en fietsritjes met geocaching.
Sebastiaan heeft als ZZP-er in de horeca een andere uitdaging; al zijn werkzaamheden zijn afgezegd. Hij zorgt nu voor het huishouden, de boodschappen en hoopt tijdelijk ander werk te kunnen doen.
Mijn paniekmomenten zijn wisselend. Over het algemeen vertrouw ik er op en hoop ik er vooral op dat Corona onze deur voorbij gaat. Maar op momenten zoals na de toespraak van Rutte zie ik het somber in.
Ik behoor hoe dan ook tot een zeer kwetsbare groep. Mijn longen zijn behoorlijk beschadigd door alle eerdere luchtweginfecties. Mijn linkerlong functioneert nauwelijks meer. Ik weet niet hoe ik ga reageren op een dubbele longontsteking door Corona. Hoewel mijn conditie momenteel stabiel lijkt, weet ik niet of ik deze klap op kan vangen.
Daarom ook namens mij: ZORG VOOR ELKAAR!
Neem alsjeblieft geen risico's. Niet voor jezelf maar vooral ook niet om de kwetsbaren onder ons en de oudere mensen te beschermen.
Uiteraard schrok ik van dit nieuws. Inmiddels was de eerste naïviteit er af en leek het me niet een erg goed teken dat het inmiddels Nederland had bereikt. Een kleine week later kreeg ik het bericht dat de eerste twee patiënten in ons dorp in thuisquarantaine zaten. Via de 'dorpsroddel' kwam ik erachter dat er iemand zelfs drie straten verderop in quarantaine zat.
In mijn hoofd brak er paniek uit. P.A.N.I.E.K.
Opeens was Corona heel dicht bij. Sterker nog. In mijn wijk. DRIE straten verderop...
Ik besloot toch te gaan overleggen met het ziekenhuis, ik kon het niet meer relativeren. De CF verpleegkundige van het Haga (wat een engelen!!), bleef rustig en geduldig. Meldde dat we vooralsnog het RIVM en de NCFS blijven volgen en ik vooral mijn gevoel moest volgen en gezonde verstand moest blijven gebruiken.
Met de fysio besprak ik dat ik voortaan op de rustige tijdstippen naar de sportschool zou gaan en met wegwerphandschoenen zou gaan trainen. Dat stelde enigszins gerust in mijn hoofd. Niet trainen is slecht voor mijn conditie en afweer, maar Corona oplopen in de sportschool was ook geen optie.
Drie dagen later bleek een ouder op de school van Vic Corona te hebben. Het gezin was in quarantaine gezet, maar het voelde alsof we steeds meer omsingeld werden door Corona.
Desondanks durfde ik nog wel één op één af te spreken en de sportschool op de rustige tijden te bezoeken.
In de daaropvolgende dagen ging het hard. Het patiënten-aantal nam en neemt schrikbarend toe en zo ook de maatregelen.
Vic zit sinds deze week thuis, hetgeen ik eigenlijk wel erg prettig vindt. Minder risicovol. Hij werkt trouw aan zijn schoolwerk en geniet verder van de rust en thuis zijn.
Eigenlijk zitten wij al bijna met zijn drietjes in een 'lockdown'. We bezoeken niemand meer en krijgen ook geen bezoek. Vic en ik verlaten bijna alleen nog het huis voor training in de buitenlucht en fietsritjes met geocaching.
Sebastiaan heeft als ZZP-er in de horeca een andere uitdaging; al zijn werkzaamheden zijn afgezegd. Hij zorgt nu voor het huishouden, de boodschappen en hoopt tijdelijk ander werk te kunnen doen.
Mijn paniekmomenten zijn wisselend. Over het algemeen vertrouw ik er op en hoop ik er vooral op dat Corona onze deur voorbij gaat. Maar op momenten zoals na de toespraak van Rutte zie ik het somber in.
Ik behoor hoe dan ook tot een zeer kwetsbare groep. Mijn longen zijn behoorlijk beschadigd door alle eerdere luchtweginfecties. Mijn linkerlong functioneert nauwelijks meer. Ik weet niet hoe ik ga reageren op een dubbele longontsteking door Corona. Hoewel mijn conditie momenteel stabiel lijkt, weet ik niet of ik deze klap op kan vangen.
Daarom ook namens mij: ZORG VOOR ELKAAR!
Neem alsjeblieft geen risico's. Niet voor jezelf maar vooral ook niet om de kwetsbaren onder ons en de oudere mensen te beschermen.
Reacties
Een reactie posten