Gewoon Mara!

Zaterdag startte ik dus vol goede moed aan de Happy Fit Flow (HFF) Challenge. Ik besloot naar onze vrienden te lopen die in hetzelfde dorp wonen. Met wat zigzagjes tussendoor kwam ik 3,72 kilometer later met de tong op mijn (overigens nieuwe 😊) schoenen aan in hun achtertuin.  G.E.S.L.O.O.P.T was ik.  De volgende dag was het wederom prachtig lenteweer en ging lieve Vic op de step met me mee. Het was wederom een hoop stil staan en pauzeren. Maar ook genieten van de prachtige zonnestralen op ons gezicht.  's Avonds evalueerde ik de eerste twee dagen en kwam toch wel tot de conclusie dat wandelen ademtechnisch heel zwaar voor me is. Hoe moest ik de komende dertig dagen door gaan komen en het toch leuk houden voor mezelf? Als ik met de fysio train, gebruik ik altijd zuurstof. Ook als we samen wandelen of een interval training doen. Wie hield ik dus eigenlijk voor de gek? Ik kon twee dingen doen:  1- het mezelf moeilijk maken. Op deze voet (of voeten..) doorgaan waardoor ik op zou gaan

Sinds maart 2020 ben ik dus thuis aan het sporten. Ik heb hier al vaak over geschreven; op maandag train ik met de fysio en op de andere dagen train ik met mijn 'YouTube-vrienden'.  In januari was ik er even helemaal klaar mee. Met het voortdurende alleen-zijn.  Sebastiaan heeft, hoe ontzettend fijn, tijdelijk werk gevonden in een andere sector. Dit betekende dat hij opeens overdag niet meer thuis is. Ook voor Vic begon het schoolse leven weer, online weliswaar, maar hij zit wel de hele dag in de puber-bunker. En ik? Ik zat alleen in de woonkamer, vijf dagen per week, en kan nergens heen.  Vorig jaar zijn een aantal CF-patiënten een sportgroep gestart. Het 'waarom' begreep ik in eerste instantie niet zo goed om heel eerlijk te zijn. Met mijn ijzeren zelfdiscipline kostte het me geen enkele moeite mijn sportritme vol te houden en ik begreep op dat moment niet wat het me zou opleveren om mee te doen. Dus ging ik stug door, tot die maandagavond in januari het kwartje viel.

Ook hier sloeg de sneeuwkoorts zaterdagavond toe. Vic keek ieder half uur opnieuw uit het raam om te zien of er al sneeuw gevallen was en ook midden in de nacht bleek hij nog even een check te hebben gedaan door zijn slaapkamerraam. Zondagochtend zat hij al om half negen aan zijn huiswerk zodat hij zo snel mogelijk naar buiten kon om in de sneeuw te gaan spelen. Op zondag was er ook nog een verjaardagbezoekje in de tuinkamer gepland van zijn beste vriend, het zusje en zijn vader. De kinderen hebben we niet meer gezien, maar wij dronken warme thee bij het kacheltje en aten een stukje taart.  Vic GENOOT! Was heerlijk buiten aan het spelen en kwam met van die warme winterwangen weer thuis.                                                                  Op maandag was zijn verjaardag, maar de grootouders durfden, terecht, de weg niet op. Dus kwam nu zijn vriend van school spelen en taart eten. Van de heuvels, in het park achter ons huis, konden ze fantastisch naar beneden sleeën.  Ik heb

Dertien jaar geleden lag ik in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Na diverse intraveneuze kuren in het UMC , bleek op een avond dat de baby in mijn buik (projectnaam 'Joost' 😃) het erg moeilijk had. Ik bleek pre-eclampsie te hebben.  Na overleg en een heleboel tranen, gingen we 's avonds laat door de kelders van het UMC. Ik liggend in mijn ziekenhuisbed en Sebastiaan rennend achter me aan. Via een soort tunnel kwamen we uit in het nabijgelegen WKZ. Op de kraamafdeling hadden ze net wat minder verstand van PICC-lijnen en de verzorging hiervan, maar de zorg voor onze baby was net zo belangrijk. Inmiddels was ik zelf ook zo door de wol geverfd, dat ik de infuus-instructies zelf kon geven.  We verzonnen plannen. Van keizersnedes tot zuurstof en uiteindelijk werd de bevalling na 39 weken ingeleid. Op 8 februari beviel ik van ons kleine mannetje; 3310 gram zwaar en 51 cm lang. Donkere plukjes haar, volle rode lippen en te schattige knuistjes. Ik was op slag verliefd!  Deze kleine