Gewoon sneeuwpret en KVL- 183

Ook hier sloeg de sneeuwkoorts zaterdagavond toe. Vic keek ieder half uur opnieuw uit het raam om te zien of er al sneeuw gevallen was en ook midden in de nacht bleek hij nog even een check te hebben gedaan door zijn slaapkamerraam. Zondagochtend zat hij al om half negen aan zijn huiswerk zodat hij zo snel mogelijk naar buiten kon om in de sneeuw te gaan spelen.

Op zondag was er ook nog een verjaardagbezoekje in de tuinkamer gepland van zijn beste vriend, het zusje en zijn vader. De kinderen hebben we niet meer gezien, maar wij dronken warme thee bij het kacheltje en aten een stukje taart. 

Vic GENOOT! Was heerlijk buiten aan het spelen en kwam met van die warme winterwangen weer thuis.

                                                    

Op maandag was zijn verjaardag, maar de grootouders durfden, terecht, de weg niet op. Dus kwam nu zijn vriend van school spelen en taart eten. Van de heuvels, in het park achter ons huis, konden ze fantastisch naar beneden sleeën. 

Ik heb echt een hekel aan de kou (zoals ik al eerder schreef) maar ik wilde het toch echt even met eigen ogen zien. Dus ging ik tegen de wind in die kant op en genoot van alle gillende en lachende kinderstemmen. 

Ik kon nog even een foto van ze maken en daarna snel mijn handschoen weer aan doen en terug lopen naar ons warme huis.

Vandaag begon het zonnetje erbij te schijnen. En hoewel ik gisteren vanwege de kou de hele dag binnen was gebleven, wilde ik er vandaag echt even uit. Ademtechnisch vind ik het zwaar, met name de kou op mijn longen in combinatie met tegenwind. Maar ik zag prachtige plaatjes en ik maakte meerdere stops onderweg om het vol te houden. 

Hier is het zicht op het park, dit ligt slechts 25 meter van ons huis vandaan. Het is ook het park waar ik normaal train met de fysio. 

Er waren prachtige luchten en er stond gelukkig minder wind dan de afgelopen dagen. Onderweg ging ik drie keer bijna 'op mijn plaat'. 😁

Ik liet mijn gezicht verwarmen door de stralen van de zon. Gisteren was ik aan het einde van de dag zo chagrijnig. Ik vermoed omdat ik al even geen frisse lucht meer had gehapt en de zon had gemist. Daarom moest ik van mezelf vandaag echt even naar buiten, al was het maar een half uurtje. 

Deze stuurden mijn mannen me toen ze zondagochtend voor een eerste wandeling gingen. Zo lief dat ze er altijd weer aan denken. En deze KVL zag ik in de tuin.

De komende dagen blijft het koud. Het ijs zul je mij niet op zien gaan. Maar zolang het zonnetje schijnt, waag ik me af en toe buiten. Vic geniet en dat is het belangrijkste.

Hoewel zijn verjaardag dus niet alleen anders verliep door de corona-maatregelen maar nu ook door de sneeuw, was dit ook zijn grootste cadeau. Hoe cool is het dat je kunt sleeën op je eigen verjaardag?!!