Gewoon dertien en KVL-182

Dertien jaar geleden lag ik in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Na diverse intraveneuze kuren in het UMC , bleek op een avond dat de baby in mijn buik (projectnaam 'Joost' 😃) het erg moeilijk had. Ik bleek pre-eclampsie te hebben. 

Na overleg en een heleboel tranen, gingen we 's avonds laat door de kelders van het UMC. Ik liggend in mijn ziekenhuisbed en Sebastiaan rennend achter me aan. Via een soort tunnel kwamen we uit in het nabijgelegen WKZ. Op de kraamafdeling hadden ze net wat minder verstand van PICC-lijnen en de verzorging hiervan, maar de zorg voor onze baby was net zo belangrijk. Inmiddels was ik zelf ook zo door de wol geverfd, dat ik de infuus-instructies zelf kon geven. 

We verzonnen plannen. Van keizersnedes tot zuurstof en uiteindelijk werd de bevalling na 39 weken ingeleid. Op 8 februari beviel ik van ons kleine mannetje; 3310 gram zwaar en 51 cm lang. Donkere plukjes haar, volle rode lippen en te schattige knuistjes. Ik was op slag verliefd! 

Deze kleine knul wordt maandag dertien jaar oud...

D.E.R.T.I.E.N. 

Hij is inmiddels langer dan ik. Heeft een heerlijk slungelig puber-lijf. De eerste zuchten en steunen komen voorbij en hij weet veel meer dan ik denk. Hij blijft ontzettend lief, sociaal en houdt van gezelligheid en samenzijn. Hij waardeert de kleine dingen in het leven, is duidelijk gewend te roeien met de riemen die we hebben en kan zo intens genieten. 

Hij is degene die kleur aan ons leven geeft, mij de hele dag doet glimlachen en ons vervuld met liefde. 

Maandag is hij jarig en we gaan het vanaf vandaag met hem vieren. Door alle maatregelen, roeien we ook hier met de riemen die we hebben. We hebben de tuinkamer versierd, hebben per dag 1 volwassene (met eventueel kinderen onder de 13) uitgenodigd en hebben zijn favoriete taart besteld. Door het komende koufront is het wel de vraag of alle bezoekjes door kunnen gaan. Maar dan stellen we gewoon weer uit en passen we ons aan.