Gewoon aan de Kaftrio en KVL- 229
Op 30 maart had ik een gezellige fietsafspraak met mijn 'fibrother' die ik ken van CysticFit (het online CF-sportgroepje). We maakten samen wat fietskilometers en kletsten vooral nu eens (voor het eerst 'in het echt') bij. We hadden een topdagje en konden gelukkig vanwege de segregatie de dag buiten doorbrengen. Toen ik op het punt stond om naar huis te fietsen, zag ik dat ik twee gemiste oproepen had en een mailtje van de CF-verpleegkundige of ik haar even kon bellen. Dat deed ik dus nog even vlak voor vertrek. Ze had helaas op dit moment geen tijd en ik vroeg haar of er iets ernstigs aan de hand was. 'Nee, ik heb goed nieuws over de kaftrio', zei ze, ' ik bel je zo direct terug'. Mijn Fibrother keek me vragend aan. Ik vertelde hem wat ze zojuist vertelde en zijn ogen schoten vol met tranen. Ook ik schoot vol. Kak. Waarom nou net nu? Ik had een topdagje gehad met mijn Fibrother, mijn Fibrother die voorlopig nog geen zicht heeft op dit medicijn. 'Ik