Gewoon Mara!

Kort geleden had ik een neven-en-nichten reünie. Door omstandigheden had ik sommige neven en nichten al meer dan dertig jaar niet meer gezien. De meest gestelde vraag aan mij was dan ook ' hoe het met mijn gezondheid ging' . Eén neef bleef maar herhalen ' hoe bijzonder het was dat ik er toch nog bij was en dat hij dit toch niet meer had verwacht' . ' Ja..., ik leef nog steeds', was mijn nuchtere reactie. Een andere neef vertelde me dat het laatste beeld dat hij van me had was dat ik hard hoestend de trap af kwam en flink moest bijkomen en dat dit diepe indruk op hem had gemaakt.  Ik ben inmiddels 44 jaar oud en dit is natuurlijk al veel ouder dan men vroeger voorspeld had. Nu met het gebruik van de Kaftrio hopen we uiteraard allemaal dat de leeftijdsgrens flink omhoog zal gaan. Tenminste.. voor alle CF-patiënten die het medicijn kunnen en mogen gebruiken.  Naast dat er nog steeds patiënten zijn die het medicijn nog niet mogen gebruiken (omdat ze niet de 'jui

 ' Eigenlijk kennen we elkaar helemaal niet'. Ik zit tegenover de man die al jaren mijn huisarts blijkt te zijn. In onze praktijk zijn er veel wisselingen geweest en dit is geloof ik al de vierde huisarts die aan ons gekoppeld is. 'U kent mijn man en zoon nog beter dan dat u mij kent', zeg ik al glimlachend. Ik sprak de beste man voor het eerst over de telefoon toen de eerste Covid-vaccins werden gezet. Ik zat huilend met hem aan de telefoon omdat ik hoopte dat ik via hem versneld een 'Astra Zeneca' kon krijgen. Het hielp niet dat ik hem niet kende en hij mij ook niet. De gunfactor werkte dus niet.  Voor ieder wissewasje, pijntje of gekkigheidje bel ik met het Haga. Kijk ik mijn longarts of de CF-verpleegkundige vragend aan, en wordt er direct met me meegedacht en er naar gehandeld. Maar voor mijn huidige klachten heb ik toch echt even de huisarts nodig. 'We hebben elkaar wel een keer gezien toen ik neurologisch getest moest worden, vanwege die gekke aanval&

Vorige week vierden we nog de vakantie. Vic had leuke uitjes en ook ik rommelde lekker met alles mee. Terwijl hij bijvoorbeeld met zijn vriend in de Efteling was, was zijn taxichauffeuse (ik..) aan het wandelen in Waalwijk en Tilburg. Er was een hoop gezelligheid en reuring, maar afgelopen maandag veranderde het. Sebastiaan vertrok al vroeg naar zijn werk en ook Vic moest er nu echt weer aan geloven met de start van zijn schoolweek. Het werd stil in huis, heel stil!  Ik sta tegelijk met Vic op, dus de dagen beginnen weer net wat vroeger. En met meer energie in mijn lijf, lijkt het soms ook of er meer uren in de dag zitten. Ik heb expres voor deze week weinig 'uitjes met mezelf' gepland omdat ik deze startweek beschikbaar wilde zijn voor de mannen. Naast dat ik bijna dagelijks sport, blijven er 'opeens' een hoop uren op de dag over.  Gisteren pakte ik daarom maar de fiets om even naar Rotterdam te fietsen.  Het blijft een heerlijke, bruisende stad. Op een bankje at ik ee