Sporty Spice
Als het fysiek minder gaat, ga ik in mijn hoofd nog eens goed na waar ik naar mijn mening in tekort schiet. Het belangrijkste wat ik kan verzinnen is dat ik sinds de komst van Vic niet meer sport. Ik zal eerlijk bekennen: ik hou van sporten!
In mijn vroege kinderjaren mocht ik zelf een sport uitkiezen die ik wilde gaan beoefenen. Ik koos voor badminton, immers mijn vader en oudere zus waren ook lid van de plaatselijke vereniging. In die gloriedagen was er echter nog sprake van een wachtlijst en na lang genoeg gewacht te hebben, besloot ik dan maar voor gymnastiek te kiezen. Bang als ik was om te vallen (van wie zou Vic het toch hebben??), vond ik handstanden en de evenwichtsbalk een flinke uitdaging. Hoewel er rondgonsde dat ik naar de selectie zou mogen, werd ik nooit daadwerkelijk gevraagd. Ik besloot uiteindelijk binnen de vereniging over te stappen naar de jazz-ballet afdeling: een schot in de roos!
Jazz-ballet was helemaal mijn ding. Al snel mocht ik, na een eerste mislukte auditie, de selectie komen versterken. Op mijn negentiende ging ik zelfs les geven. Ik, met mijn CF, gaf sportles!!! Het vervangen bij de selectiegroepen was echt iets te hoog gegrepen, maar het les geven aan de recreatiegroepen gaf veel voldoening. Op een zeker moment gaf ik zelfs vijf uur achter elkaar les. Nogmaals: ik, met mijn CF, gaf vijf uur achter elkaar sportles!!!
Inmiddels was ik afgestudeerd, had ik de brui gegeven aan mijn zaterdagbaantje bij de supermarkt en was ik een uur rijden van de woonplaats van mijn ouders (en dus de jazz-ballet vereniging) gaan wonen. Het lesgeven hield ik aan en daarnaast begon ik aan mijn 'echte baan'.
Uiteindelijk hield ik het lesgeven zo'n vijf, zes jaar vol met ontzettend veel plezier. Daarnaast was ik in mijn nieuwe woonplaats lid geworden van het fitnesscentrum. Omdat de reistijd me op een gegeven moment op ging breken en de creativiteit opraakte, stopte ik met lesgeven. Ik ging door met het bezoeken van de fitnessclub, zwom baantjes met Sebastiaan en ging op de fiets naar het werk.
Toen we graag zwanger wilden worden, was ik nog steeds erg actief op sportief gebied. Drie à vier keer per week bezocht ik het fitnesscentrum voor de nodige cardio-fitness en krachttraining, omdat ik het in mijn hoofd had gekregen om de beruchte kipfiletjes weg te werken. Tijdens de zwangerschap durfde ik niet goed meer te sporten.
Na de bevalling keerde ik kort terug en vernam toen dat baby's tot een half jaar niet welkom waren bij de opvang aldaar. Ik besloot het sporten dus nog even uit te stellen. Ik wandelde kilometers achter de wandelwagen en vond dat wel voldoende.
Eigenlijk is dit ook einde van het sport-verhaal. Mijn energie is aan het einde van de dag op en ik ben tegenwoordig te benauwd om lange wandelingen te maken. Zonder mijn auto zou ik nergens zijn.
Alle goede voornemens ten spijt (ook ik wilde het in januari toch maar weer eens gaan proberen), ben ik NOOIT meer begonnen met sporten. Het blijft een 'gevalletje jammer'. En ergens in mijn acherhoofd denk ik: wat is het causale verband tussen het frequente (niet-)sporten en mijn (afnemende) longfunctie?
In mijn vroege kinderjaren mocht ik zelf een sport uitkiezen die ik wilde gaan beoefenen. Ik koos voor badminton, immers mijn vader en oudere zus waren ook lid van de plaatselijke vereniging. In die gloriedagen was er echter nog sprake van een wachtlijst en na lang genoeg gewacht te hebben, besloot ik dan maar voor gymnastiek te kiezen. Bang als ik was om te vallen (van wie zou Vic het toch hebben??), vond ik handstanden en de evenwichtsbalk een flinke uitdaging. Hoewel er rondgonsde dat ik naar de selectie zou mogen, werd ik nooit daadwerkelijk gevraagd. Ik besloot uiteindelijk binnen de vereniging over te stappen naar de jazz-ballet afdeling: een schot in de roos!
Jazz-ballet was helemaal mijn ding. Al snel mocht ik, na een eerste mislukte auditie, de selectie komen versterken. Op mijn negentiende ging ik zelfs les geven. Ik, met mijn CF, gaf sportles!!! Het vervangen bij de selectiegroepen was echt iets te hoog gegrepen, maar het les geven aan de recreatiegroepen gaf veel voldoening. Op een zeker moment gaf ik zelfs vijf uur achter elkaar les. Nogmaals: ik, met mijn CF, gaf vijf uur achter elkaar sportles!!!
Inmiddels was ik afgestudeerd, had ik de brui gegeven aan mijn zaterdagbaantje bij de supermarkt en was ik een uur rijden van de woonplaats van mijn ouders (en dus de jazz-ballet vereniging) gaan wonen. Het lesgeven hield ik aan en daarnaast begon ik aan mijn 'echte baan'.
Uiteindelijk hield ik het lesgeven zo'n vijf, zes jaar vol met ontzettend veel plezier. Daarnaast was ik in mijn nieuwe woonplaats lid geworden van het fitnesscentrum. Omdat de reistijd me op een gegeven moment op ging breken en de creativiteit opraakte, stopte ik met lesgeven. Ik ging door met het bezoeken van de fitnessclub, zwom baantjes met Sebastiaan en ging op de fiets naar het werk.
Toen we graag zwanger wilden worden, was ik nog steeds erg actief op sportief gebied. Drie à vier keer per week bezocht ik het fitnesscentrum voor de nodige cardio-fitness en krachttraining, omdat ik het in mijn hoofd had gekregen om de beruchte kipfiletjes weg te werken. Tijdens de zwangerschap durfde ik niet goed meer te sporten.
Na de bevalling keerde ik kort terug en vernam toen dat baby's tot een half jaar niet welkom waren bij de opvang aldaar. Ik besloot het sporten dus nog even uit te stellen. Ik wandelde kilometers achter de wandelwagen en vond dat wel voldoende.
Eigenlijk is dit ook einde van het sport-verhaal. Mijn energie is aan het einde van de dag op en ik ben tegenwoordig te benauwd om lange wandelingen te maken. Zonder mijn auto zou ik nergens zijn.
Alle goede voornemens ten spijt (ook ik wilde het in januari toch maar weer eens gaan proberen), ben ik NOOIT meer begonnen met sporten. Het blijft een 'gevalletje jammer'. En ergens in mijn acherhoofd denk ik: wat is het causale verband tussen het frequente (niet-)sporten en mijn (afnemende) longfunctie?
Ten eerste: WAUW! Voor dat hele sportverhaal voor de komst van Vic. En dat lesgeefgedeelte in het bijzonder. WAUW!
BeantwoordenVerwijderenTen tweede: Dat is er niet. Denk ik. En ik neem mezelf voor het gemak als voorbeeld. Want ik haat sporten. Begin overal aan, vol goede moed, maar trek uiteindelijk ook overal de stekker weer uit. Meestal vroegtijdig.
Jij en ik hebben ruwweg eenzelfde rotjaar achter de rug. Met veel fysiek geklungel, kuren thuis en uit en helaas een dalende trend in longfunctie. Ik ben inmiddels 20% 'kwijt' (komt het nog terug?) en heb nooit met plezier bewogen of veel gesport. Daar heb ik mijn goede longfunctie tot een jaar geleden dus niet aan te danken gehad.
Ik begin er meer en meer van overtuigd te raken dat het met voedingstoestand te maken heeft.
Dus kweek in godsnaam als een haas die gezellig flapperende kipfilets terug lieve Mara! ;-)
Tjee, vol bewondering lees ik jou sportverhaal Mara!!! Wat een energie had je zeg. Ik word al moe als ik het lees.
BeantwoordenVerwijderenIk ben helaas, en dus net als Irène, nooit een sportliefhebber geweest.
Voor de bouw van dit huis én de verhuizing, dus een jaar of vier geleden, heb ik een blauwe maandag in de lokale sportschool door gebracht. Een paar maanden lang iedere dinsdag-, en vrijdagmiddag op de loopband.
Ik ben toen wel een dik halfjaar iv-kuur vrijgeweest. Maar ik durf echt niet te beweren dat dát nu van het sporten kwam.
Maarre...., ik ben altijd geneigd om te zeggen dat moeders van kleine kindertjes, ook zonder de sportschool, al behoorlijk sporten. Dus ik denk dat jij beweging genoeg krijgt hoor...:-)
Liefs van Alie