Hoe Vics leven ooit begon...
Bij de start van dit weblog, beloofde ik ooit uitgebreid te bloggen over alles rondom mijn zwangerschap en bevalling. Laat ik er vandaag eens een start mee maken! Het is een zeer persoonlijk verhaal, maar ach 'wat niet op dit blog'? Mijn doel is om eventueel aanstaande CF-moeders van ervaringsverhalen te voorzien, dus daar gaan we:
Zoals ooit eerder geschreven, leerden Sebastiaan en ik elkaar kennen in 1997. In 2003 was onze relatie zo steady, dat we besloten om Sebastiaan te laten onderzoeken op het dragerschap. We waren er toen nog niet over uit of we ooit wilden proberen om kinderen te krijgen. Maar we leefden vanuit de gedachte dat we nu op rationele wijze met de uitslag van het onderzoek om zouden kunnen gaan in plaats van ons te laten leiden door een prangende kinderwens.
Bij mij werd er nu ook op DNA-niveau CF geconstateerd (verrassend..) en bij Sebastiaan kwam gelukkig naar voren dat hij geen bekende mutaties bezat. We namen de uitslag met blijdschap aan en besloten eerst ons verdere leven op de rit te zetten; mijn studie afronden, een huis kopen en kijken of onze kinderwens zou toenemen.
Toen alles op de rit was, zijn we gesprekken aangegaan met de medici. De gynaecologe gaf groen licht en ook de longarts was enthousiast. Ik was tot dat moment slechts eenmaal in mijn leven opgenomen voor een iv-kuur op 19-jarige leeftijd (ik redde me verder prima met orale kuren), had een stabiel gewicht en goede longfunctie (rond de 80 % FEV1). De longarts had de verwachting dat een zwangerschap bij mij zou kunnen verlopen zoals bij iedere 'normale, gezonde vrouw'.
Zelf had ik verwacht direct of anders zeer snel de medische molen in te gaan. Maar zowel de gynaecologe als de longarts gaven aan dat we het eerst maar eens via de natuurlijke weg moesten gaan proberen.
Dat deden we dus, met de voor mij nodige frustraties en teleurstellingen. Wat kon ik slecht omgaan met iedere nieuwe menstruatie die voorbij kwam...! CF-technisch gezien hadden we inmiddels alle medicatie aangepast op een eventuele zwangerschap; het kon immers ieder moment raak zijn.
En hee..., na zes maanden 'oefenen' bleef mijn menstruatie uit.... Vijf dagen wachtte ik en toen besloten we op een zondagochtend een test te doen.
Hyper de pieper werd ik om half acht wakker, we deden de test, kropen terug in bed (lieten de test in de badkamer) om twee minuten later weer te gaan kijken. Zo spannend!!!
En jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!
Het was waar: IK. WAS. ZWANGER!!!
Zoals ooit eerder geschreven, leerden Sebastiaan en ik elkaar kennen in 1997. In 2003 was onze relatie zo steady, dat we besloten om Sebastiaan te laten onderzoeken op het dragerschap. We waren er toen nog niet over uit of we ooit wilden proberen om kinderen te krijgen. Maar we leefden vanuit de gedachte dat we nu op rationele wijze met de uitslag van het onderzoek om zouden kunnen gaan in plaats van ons te laten leiden door een prangende kinderwens.
Bij mij werd er nu ook op DNA-niveau CF geconstateerd (verrassend..) en bij Sebastiaan kwam gelukkig naar voren dat hij geen bekende mutaties bezat. We namen de uitslag met blijdschap aan en besloten eerst ons verdere leven op de rit te zetten; mijn studie afronden, een huis kopen en kijken of onze kinderwens zou toenemen.
Toen alles op de rit was, zijn we gesprekken aangegaan met de medici. De gynaecologe gaf groen licht en ook de longarts was enthousiast. Ik was tot dat moment slechts eenmaal in mijn leven opgenomen voor een iv-kuur op 19-jarige leeftijd (ik redde me verder prima met orale kuren), had een stabiel gewicht en goede longfunctie (rond de 80 % FEV1). De longarts had de verwachting dat een zwangerschap bij mij zou kunnen verlopen zoals bij iedere 'normale, gezonde vrouw'.
Zelf had ik verwacht direct of anders zeer snel de medische molen in te gaan. Maar zowel de gynaecologe als de longarts gaven aan dat we het eerst maar eens via de natuurlijke weg moesten gaan proberen.
Dat deden we dus, met de voor mij nodige frustraties en teleurstellingen. Wat kon ik slecht omgaan met iedere nieuwe menstruatie die voorbij kwam...! CF-technisch gezien hadden we inmiddels alle medicatie aangepast op een eventuele zwangerschap; het kon immers ieder moment raak zijn.
En hee..., na zes maanden 'oefenen' bleef mijn menstruatie uit.... Vijf dagen wachtte ik en toen besloten we op een zondagochtend een test te doen.
Hyper de pieper werd ik om half acht wakker, we deden de test, kropen terug in bed (lieten de test in de badkamer) om twee minuten later weer te gaan kijken. Zo spannend!!!
En jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!
Het was waar: IK. WAS. ZWANGER!!!
Wat leuk dat je ons dit persoonlijke deel van je (jullie) leven met ons wilt delen. Vind het super dat het gelukt is en ben heel erg benieuwd naar de rest (al weet ik natuurlijk wel zo'n beetje hoe het verder gaat, gegaan is).
BeantwoordenVerwijderenHopelijk plaats je heel binnenkort een vervolg.
Liefs Alie
Peren! :-D
BeantwoordenVerwijderen