Gewoon fysiofitness.
Tot bijna vijf jaar geleden was ik dus een fanatiek sporter. Na jaren dansles te hebben gegeven, ging ik verder met fitness in de sportschool. Ik genoot met name van de groepslessen zoals Tae Bo. Ik kon destijds eigenlijk prima meekomen en had geen hinder van enige beperking(en).
Toen ik zwanger was, werd het sporten in eerste instantie wat spannend en daarna domweg onmogelijk. Ik was te ziek om überhaupt iets uit te voeren. Na de komst van Vic kreeg ik het helemaal niet meer voor elkaar om de sportschool te bezoeken. Het kostte me al zoveel energie om alle ballen in de lucht te houden (het opvoeden van een kind, werken, het 'gewone' leven leiden) dat sporten een onmogelijke taak was geworden. De energie was domweg op.
Het sporten werd een voortdurend terugkomend onderwerp op de agenda tijdens het jaarlijks MDS. Hoewel er vanuit de fysio voldoende begrip was voor mijn situatie, voelde ik me jaarlijks (en daar tussendoor ook) schuldig over het feit dat ik niet meer aan mijn conditie kon werken. Ik heb namelijk het idee dat ik over het algemeen erg goed voor mezelf zorg. Ik ben geen type van extreme uitspattingen. Ik ga niet laat naar bed, bezoek geen wilde feesten, drink nauwelijks alcohol. Ik eet gezond, ik heb (sinds de komst van Vic) een zeer geregeld dagritme en ben zeer therapietrouw. Maar dat sporten...
De afgelopen jaren hebben zich gekenmerkt door een toename in de frequentie van opnames en intraveneuze kuren en een achteruitgang van mijn fysieke gesteldheid. Nu Vic naar school gaat en ik met de fysio in het ziekenhuis een zeer goed gesprek heb gehad, begreep ik dat ik het nu echt moet gaan proberen; fysiofitness. Het voelt als één van de laatste strohalmen die ik vast moet pakken. Ik hoop zo dat deze halm er voor gaat zorgen dat de (opname) frequentie gaat afnemen en mijn conditie en longfunctie zullen toenemen. Het voelt alsof, als ik deze stap neem, ik mezelf niets meer kwalijk hoef te nemen.
Inmiddels is het traject in volle gang. Nou ja..., volle gang...? Het gaat allemaal niet zo snel als ik zou willen. Vandaag had ik mijn tweede afspraak met de fysio. Ik verscheen in vol (sport) ornaat bij de fysio, die me vandaag slechts tien minuten liet fietsen. Nu heeft ze pas op 23 april weer tijd voor me en vervolgens ga ik pas echt starten met zelf sporten op 1 mei aanstaande.
Nu ik de stap genomen heb, wil ik er volledig voor gaan. Het is jammer dat het tijdspad (de gebrekkige logistieke mogelijkheden van de fysio) me daarin vooralsnog belemmeren.
Maar hoe dan ook; de eerste stap is genomen! Ik ga ervoor.
Toen ik zwanger was, werd het sporten in eerste instantie wat spannend en daarna domweg onmogelijk. Ik was te ziek om überhaupt iets uit te voeren. Na de komst van Vic kreeg ik het helemaal niet meer voor elkaar om de sportschool te bezoeken. Het kostte me al zoveel energie om alle ballen in de lucht te houden (het opvoeden van een kind, werken, het 'gewone' leven leiden) dat sporten een onmogelijke taak was geworden. De energie was domweg op.
Het sporten werd een voortdurend terugkomend onderwerp op de agenda tijdens het jaarlijks MDS. Hoewel er vanuit de fysio voldoende begrip was voor mijn situatie, voelde ik me jaarlijks (en daar tussendoor ook) schuldig over het feit dat ik niet meer aan mijn conditie kon werken. Ik heb namelijk het idee dat ik over het algemeen erg goed voor mezelf zorg. Ik ben geen type van extreme uitspattingen. Ik ga niet laat naar bed, bezoek geen wilde feesten, drink nauwelijks alcohol. Ik eet gezond, ik heb (sinds de komst van Vic) een zeer geregeld dagritme en ben zeer therapietrouw. Maar dat sporten...
De afgelopen jaren hebben zich gekenmerkt door een toename in de frequentie van opnames en intraveneuze kuren en een achteruitgang van mijn fysieke gesteldheid. Nu Vic naar school gaat en ik met de fysio in het ziekenhuis een zeer goed gesprek heb gehad, begreep ik dat ik het nu echt moet gaan proberen; fysiofitness. Het voelt als één van de laatste strohalmen die ik vast moet pakken. Ik hoop zo dat deze halm er voor gaat zorgen dat de (opname) frequentie gaat afnemen en mijn conditie en longfunctie zullen toenemen. Het voelt alsof, als ik deze stap neem, ik mezelf niets meer kwalijk hoef te nemen.
Inmiddels is het traject in volle gang. Nou ja..., volle gang...? Het gaat allemaal niet zo snel als ik zou willen. Vandaag had ik mijn tweede afspraak met de fysio. Ik verscheen in vol (sport) ornaat bij de fysio, die me vandaag slechts tien minuten liet fietsen. Nu heeft ze pas op 23 april weer tijd voor me en vervolgens ga ik pas echt starten met zelf sporten op 1 mei aanstaande.
Nu ik de stap genomen heb, wil ik er volledig voor gaan. Het is jammer dat het tijdspad (de gebrekkige logistieke mogelijkheden van de fysio) me daarin vooralsnog belemmeren.
Maar hoe dan ook; de eerste stap is genomen! Ik ga ervoor.
Sporten lukt mij ook niet meer sinds ik 2 kids heb. Gewoon te druk. En ik sjouw al zoooooveeeel met die kids (tillen, bukken, extra schoonmaken). Ik heb nog wel de hond die ik blijf uitlaten, vaak achter de kinderwagen. Goed dat je nu wel weer de tijd en energie vindt om aan de slag te gaan met fitness. Vroeger was ik zo fanatiek (fitness, aerobics etc). Hopelijk geldt voor mij ook dat ik over een paar jaar weer aan de slag kan. Maar voel je vooral niet schuldig over afgelopen jaren: je hebt gesjouwd! Ik ken althans weinig moeders die veel stil zitten. Succes met sporten!
BeantwoordenVerwijderenProbeer het sporten toch maar op te brengen, desnoods samen met je kind. Zelf heb ik een drukken baan, in de onregelmatige diensten. Door een arbeidsconflict met het werk van mijn partner, ben ik ook nog eens genoodzaakt om ook nog over te werken, om zodoende de hypotheek te kunnen dragen. Hierdoor is het sporten een beetje in een slob geraakt.
BeantwoordenVerwijderenMijn vriendin kwam vorig jaar thuis met een hond en tot mijn verbazing is mijn longfunctie giga gestegen vanwege de zindelijkheidstraining, waar zelfs het AMC zich over verbaast. Nu kan mijn vriendin wat vaker de hond uitlaten (hond is zindelijk) en kan ik weer gaan sporten. Het zijn de kleine beetje die het hem doen, doch stel het niet te lang uit. Je weet voor wie je het doet.
Ach lieve Mara,
BeantwoordenVerwijderenAls cf er meedraaien in de gewone maatschappij heb je altijd meer bordjes hoog te houden.
Waar een andere moeder ,mama is , werkt en vaak wil sporten.
Is het bij jou mama zijn , werken, ziek zijn en eigenlijk moeten sporten omdat het zo goed voor ons is..
Toen Eva klein was en ik met de wandelwagen om boodschappen ging, heen en terug 40 min dat was dat ook gewoon sporten hoor, net als het tillen,achteraan rennen etc.
En wat is het toch moeilijk als je eenmaal de knop omgezet hebt en je wilt ervoor gaan dat je nog moet wachten.
Werkt het bij ons niet zo dat als je nu energie hebt je die ook per direct wil benutten....
Ik ben inmiddels op een punt dat ik niet meer echt actief kan sporten en baal daar vaak heel erg van, maar de definitie van sport verandert ook.. Het gaat niet meer om het echte actieve sporten maar om het feit dat je bezig bent en niet alleen maar in de bank zit. Dus een dag met een puberend hond kan hier inmiddels net zoveel topsport zijn als een fysiodag. Ik heb trouwens nu spierpijn van gisteren mn hond te corrigeren(25kg pubergeweld) haha
Ik hoop dat je vlug kan beginnen en dat het je idd weer terug sterker maakt en dus minder infecties krijgt want daar ben ik van overtuigd dat sport daar heel veel in kan betekenen.
Hoi Mara,
BeantwoordenVerwijderenJammer dat je nog niet meteen aan de slag kunt, nu je die stap hebt gezet wil je niet meer wachten natuurlijk. Ik herken je verhaal heel erg, alhoewel ik dan geen kind heb. Maar vroeger deed ik ook mee met groepslessen en deed echt niet onder voor de rest, bodypump, spinning, helemaal leuk. Maarja werken werd zwaarder, vaker ziek, opname en infuzen, sporten ging al helemaal niet meer. Nu ik sinds anderhalf jaar niet meer werk, heb ik echt m'n draai weer moeten vinden en sinds ruim een half jaar ben ik ook aan het sporten bij een fysio, en het is een verademing, conditie gaat vooruit, longfunctie niet maar blijft wel stabiel. Het is ook geestelijk gewoon lekker om te doen. En niks moet, gaat het even minder, mag ik rustig aan doen, maar vaak zorgt de fysio ook wel dat ik net iets meer doe dan ik gedacht had aan te kunnen.
Veel succes :)
Liefs Sandy
Hoi Mara,
BeantwoordenVerwijderenMooie en herkenbare blog. Heb er niet zo veel aan te voegen. Gewoon doen wat je nog kan en genieten van Vic en alle andere daaglijkse dingentjes.
Groeten Ad
Goeie beslissing Mara! Wel balen dat je nu wachten moet tot iedereen zo ver is :( Misschien wat wandelen ondertussen? En: veel voetballen met Vic! Heb ik vanmiddag even gedaan met onze jongste en ik heb mijn portie fitness wel weer even gehad ;) Zet 'm op meid!!
BeantwoordenVerwijderenliefs, Marlies
Wat goed dat je die stap hebt genomen. Ik heb namelijk ontiegelijk veel bewondering voor alle moeders in de hele wereld en helemaal voor moeders die ook nog eens chronisch ziek zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk lees vaak met bewondering hoe jij je staande houd in het wereldje van CF'er zijnde, moeder, echtgenote en werkende vrouw en kan niet anders zeggen dan dat ik je een TOPPER vind. Ook al gaat het soms (of vaak) moeizaam, je doet het toch maar weer even.
Ik hoop dat de fysiotrainingen z'n vruchten af zal werpen. En dat je conditie dusdanig opgeschroeft gaat worden dat de periodes tussen de kuren wat groter worden.
Fijne zondagavond gewenst.
Liefs van Alie