Gewoon Vic.

Eén van de (terecht) meest gestelde vragen gedurende opname-periodes, is hoe Vic alles ondergaat.

Wat wij aan Vic merken is dat hij 'niet beter weet'. Vic weet niet beter dan dat mama meer dan dagelijks medicatie vernevelt met een apparaat. Hij bedenkt niet dat andere moeders dit waarschijnlijk niet doen. Het is normaal voor hem, dagelijkse kost.
Hij weet niet beter dan dat mama regelmatig veel moet hoesten, even op adem moet komen.
En zo weet hij inmiddels ook niet beter dan dat ik regelmatig uit logeren ga in het ziekenhuis.

De afgelopen opname genoot hij van alle logeerpartijen en speelafspraakjes die wij noodgedwongen moesten regelen. Toen ik hem na afloop van zijn vakantie vroeg of er ook dingen waren die hij minder leuk vond tijdens zijn vakantie, begon hij helemaal niet over mijn opname.

Als Vic op bezoek komt in het ziekenhuis is hij altijd vrolijk. Natuurlijk is hij blij om me te zien en natuurlijk geeft hij aan dat hij me mist. Maar als het bezoek voorbij is, gaat hij met dezelfde blijheid weer naar huis. Tijdens opnames probeer ik ook voorspelbaarheid en gezelligheid te bieden. Hij krijgt altijd een cadeautje tijdens zijn eerste bezoek aan mij. Speelgoed waar hij mee kan spelen als hij me bezoekt en dat neem ik weer mee naar huis als de opname voorbij is. Ook zorg ik altijd voor snoep in mijn laatje.

Vic vindt het heel normaal om een moeder thuis te hebben die met een infuus rondloopt. Regelmatig kijkt hij even in mijn tasje of het 'ballonnetje' nog loopt en dat de oma's een paar dagen voor ons komen zorgen, vindt hij alleen maar heel gezellig.

Natuurlijk is het niet alleen maar 'rozengeur en maneschijn'. 
Als het 'normale leven' weer verder gaat, merk ik vaak een kleine gedragsverandering. Hij is brutaler, zoekt mijn grenzen weer op. Maar dat vind ik alleen maar logisch!
Vaak komt hij weken later met vragen of refereert hij opeens aan een opname of mindere periode. Natuurlijk kent hij angsten en vraagt hij me of ik weer opgenomen zal worden.

We kiezen er voor om eerlijk tegen hem te zijn, eerlijk op zijn niveau. Zo geef ik op zijn vraag aan dat ik vast weer eens naar het ziekenhuis moet om te gaan logeren maar dat ik helaas niet weet wanneer. We proberen zo duidelijk mogelijk te zijn, maar alleen op zijn vragen. We maken de CF ook niet groter dan het is. Het is goed dat het 'normaal' is, dus laten we het vooral niet bijzonder maken!

Een mooi voorbeeld vind ik dat ik van de week tegen Vic zei dat ik zo blij ben met ons drietjes en dat we het zo goed hebben samen. Vic antwoordde hierop dat het niet goed was toen ik nog in het ziekenhuis lag. Toen Sebastiaan dit later hoorde, antwoordde hij: niet slecht, maar gewoon anders!

We weten dat hij met steeds meer vragen zal gaan komen en dat niet alle vragen even makkelijk zullen zijn om te beantwoorden. CF maakt nu eenmaal onderdeel uit van ons leven. We proberen Vic hier op zo goed mogelijke en positieve wijze in te begeleiden en te ondersteunen.