Gewoon insuline.
Het zat er al langer aan te komen.
Langzaam aan was het blijkbaar 'maandag' geworden...
Gisteren mocht ik weer voor controle naar het Haga. Ik had zowaar even zes weken pauze gehad!
Voor het eerst in 2013 was er een maand (december) dat ik NIET naar het ziekenhuis ben geweest.
Mijn longfunctie was nagenoeg gelijk gebleven. Mijn FEV1 was 1.88 liter, 69 %.
Wat mij betreft een mooie longfunctie, zeker voor iemand van 35 met CF.
Het hoesten en de benauwdheid zijn momenteel goed te doen. Naast de gebruikelijke medicatie, gebruik ik nog steeds de anti-schimmel-medicatie tegen de Aspergillus.
Vanwege de soort-van-stabiliteit en omdat we er al vaker over gesproken hadden, besloot de arts dat het nu toch echt tijd werd om met de insuline te starten.
De insuline zou er voor moeten zorgen (even kort door de bocht) dat ontstekingen langer weg blijven, de longfunctie stabiliseert en mijn algeheel functioneren stabiliseert dan wel verbetert.
Met de CF-verpleegkundige nam ik de handelingen door. Hoe werkt de prikpen, de glucosemeter en nog belangrijker; hoe dien ik mezelf insuline toe?
We oefenden op een spons en ze zag de spanning op mijn gezicht. 'Of ik het anders met een kleine hoeveelheid in mijn been wilde proberen?', vroeg ze me.
Ik stemde in, doodeng vond ik het. Gelukkig bleek dat allemaal mee te vallen, maar toen ik klaar was, moest ik huilen.
Gewoon van de spanning.
Gewoon omdat ik het toch eigenlijk liever niet wil.
Of 'niet wil'...??
Ik doe er alles aan om in een zo goed mogelijk conditie te blijven/ geraken.
Ik doe er alles aan om zo lang mogelijk te blijven leven.
En als dit er dan bij helpt, dan doe ik dat.
Maar soms is het gewoon even lastig dat er weer iets bij komt, nog meer beperkingen.
Over een week is het waarschijnlijk allemaal appeltje-eitje. Heb ik het vast allemaal beter onder controle.
De komende drie dagen moet ik een bloedsuiker-dagboek bijhouden, dit wordt maandag besproken met de diabetesverpleegkundige.Over twee maanden mag ik terug naar de longarts en gaan we evalueren.
Tot die tijd is het uitproberen en ervaren of het niets afdoet aan mijn kwaliteit van leven (bv ivm hypo's). Want 'kwaliteit van leven' blijft, hoe dan ook, voor op staan!
Langzaam aan was het blijkbaar 'maandag' geworden...
Gisteren mocht ik weer voor controle naar het Haga. Ik had zowaar even zes weken pauze gehad!
Voor het eerst in 2013 was er een maand (december) dat ik NIET naar het ziekenhuis ben geweest.
Mijn longfunctie was nagenoeg gelijk gebleven. Mijn FEV1 was 1.88 liter, 69 %.
Wat mij betreft een mooie longfunctie, zeker voor iemand van 35 met CF.
Het hoesten en de benauwdheid zijn momenteel goed te doen. Naast de gebruikelijke medicatie, gebruik ik nog steeds de anti-schimmel-medicatie tegen de Aspergillus.
Vanwege de soort-van-stabiliteit en omdat we er al vaker over gesproken hadden, besloot de arts dat het nu toch echt tijd werd om met de insuline te starten.
De insuline zou er voor moeten zorgen (even kort door de bocht) dat ontstekingen langer weg blijven, de longfunctie stabiliseert en mijn algeheel functioneren stabiliseert dan wel verbetert.
Met de CF-verpleegkundige nam ik de handelingen door. Hoe werkt de prikpen, de glucosemeter en nog belangrijker; hoe dien ik mezelf insuline toe?
We oefenden op een spons en ze zag de spanning op mijn gezicht. 'Of ik het anders met een kleine hoeveelheid in mijn been wilde proberen?', vroeg ze me.
Ik stemde in, doodeng vond ik het. Gelukkig bleek dat allemaal mee te vallen, maar toen ik klaar was, moest ik huilen.
Gewoon van de spanning.
Gewoon omdat ik het toch eigenlijk liever niet wil.
Of 'niet wil'...??
Ik doe er alles aan om in een zo goed mogelijk conditie te blijven/ geraken.
Ik doe er alles aan om zo lang mogelijk te blijven leven.
En als dit er dan bij helpt, dan doe ik dat.
Maar soms is het gewoon even lastig dat er weer iets bij komt, nog meer beperkingen.
Over een week is het waarschijnlijk allemaal appeltje-eitje. Heb ik het vast allemaal beter onder controle.
De komende drie dagen moet ik een bloedsuiker-dagboek bijhouden, dit wordt maandag besproken met de diabetesverpleegkundige.Over twee maanden mag ik terug naar de longarts en gaan we evalueren.
Tot die tijd is het uitproberen en ervaren of het niets afdoet aan mijn kwaliteit van leven (bv ivm hypo's). Want 'kwaliteit van leven' blijft, hoe dan ook, voor op staan!
He Mara..
BeantwoordenVerwijderenHerken je verhaal ..in het begin stond het hier ook in teken van de suikers en ja ook dat went weer alleen weer iets dat er bij komt waar rekening mee gehouden moet worden. Maar jij kan dat topper..
Ik herken het ook helemaal. Afgelopen juli heb ik ditzelfde ritueel moeten ondergaan. Helaas merk ik nog geen voordelen van de insuline, maar ja misschien was ik anders nog wel slechter geweest dan ik nu ben. Bij mij is het al helemaal gewend ik spuit 1x per dag in de ochtend een kleine hoeveelheid insuline en verder controleer ik mijn suikers eens in de 2 weken (als ik het niet vergeet ahum). Het is elke keer weer een stapje terug helaas, maar je went er snel aan en eigenlijk is het helemaal niet zo erg als hoe het op het begin leek. Had ik ook namelijk. Het gaat helemaal goed komen!
BeantwoordenVerwijderenxx Gwen
Zijn je vingertoppen al beurs zus?
BeantwoordenVerwijderenMaar ook dit kun je! Zet m op!
Kus van je zus
Ja steeds weer komt er een handeling bij of moet je iets inleveren. Dan mag je best huilen. Soms lijkt alles wel weer te wennen, maar pittig is het zeker wel. Sterkte! En ik hoop dat je inspanningen een positief resultaat hebben!
BeantwoordenVerwijderenGroet, Anja