Gewoon Mara!

Vandaag was het dan zover; mijn laatste les rennen met Evy..! Om eerlijk te zijn begreep ik eerst niet zo goed hoe al die CF-collegae konden rennen met Evy. Het leek me onmogelijk om ooit hard te gaan lopen en erg leuk leek het me ook al niet. Toch begon ook ik in juni vol goede moed aan de eerste lessen. Het was zwaar.., erg zwaar... In het begin was ik al buiten adem na een minuut rennen. Meerdere lessen liep ik twee keer. Maar naarmate de lessen vorderde, merkte ik gek genoeg dat mijn conditie toeneemt en mijn bovenbeenspieren sterker worden. Het buiten sporten is fijn! Zelfs rennen in de regen is prettig. En vooral het nat thuiskomen, met warme bovenbenen en dan onder een hete douche stappen is heerlijk! Ik nam me vanaf het begin voor dat ik net zo lang door zou gaan tot ik het leuk zou vinden en vol zou houden. Les 27 leek me niet erg realistisch... Het is nog steeds zo dat ik me op een sukkeldrafje (drie kilometer in een half uur) en al hoestend en proestend voort bewe

En opeens is er dan dat besef. Het besef bij Vic dat onze thuissituatie anders is dan bij andere kinderen. Hoewel we nooit een geheim hebben gemaakt van mijn ziek-zijn, was voor Vic onze thuissituatie normaal, 'hij wist niet beter'. De aanleiding was de uitnodiging voor de jaarlijkse griepprik. Hij vertelde eerst dat hij expres een jaar lang de naam van de doktersassistente niet had genoemd, omdat hij dacht dat ik dan de griepprik wel zou vergeten.. :D Niet dus! En vervolgens kwam de vraag waarom hij eigenlijk een prik kreeg en zijn vriendje niet. En waarom de ouders van het vriendje ook geen prik kregen. Ik legde hem uit dat het is ter bescherming van mij en dat papa en hij daarom een prik krijgen. De vragen bleven komen en vooral groeide steeds meer het besef dat er bij ons thuis dus 'iets anders' is. Ik besloot het boekje er bij te pakken dat al een tijdje op de plank lag te wachten; 'Thijs heeft CF' . Op zijn kamertje lazen we samen op zijn bed het hel

Toen ik nog geen moeder was, zei ik dat ik waarschijnlijk niet voor getransplanteerde longen zou gaan. Het voelde alsof 'mijn strijd gestreden zou zijn' als het moment daar was dat ik niet meer met mijn eigen longen in leven kon blijven. Een transplantatie leek me ook uitermate zwaar en belastend voor mezelf en mijn omgeving. Ondertussen overleden er CF-collegae. En toen werd ik moeder... En werd ik in beslag genomen door dat alles overheersende gevoel van onvoorwaardelijke liefde. Maar ook het grote verantwoordelijkheidsgevoel naar dat mini-mensje. Iedere dag groeit de liefde voor onze mooie zoon. Ik kon niet anders dan mijn gedachten te herzien. Ieder jaar extra met ons kind, ieder jaar erbij voor ons gezin, wil ik meepakken. Ondertussen overleden er CF-collegae. En toen kreeg ik kanker. En opeens was het niet zo zeker meer of ik ooit nieuwe longen mag krijgen. De eerste vijf jaar kom ik sowieso niet in aanmerking. Het hebben van kanker is een contra-indicatie voor e

Het analyseren van kindertekeningen.., het behoorde bij mijn vak. Nu maakt mijn kind zelf graag en vaak tekeningen. En zonder ze te willen analyseren, hier wat tekeningen van dit schooljaar: Ze begonnen de eerste schooldag van groep drie met een blik in de spiegel :). Vanaf de tweede schoolweek kwam hij een paar dagen achter elkaar thuis met oorlogstekeningen. Hoewel ik het onderwerp niet heel vrolijk vindt, is het knap hoe gedetailleerd hij het getekend heeft en zijn het gelukkig wel heel blije soldaten ;). De laatste week van september gingen ze met de klas een nachtje op kamp. Inderdaad met een dubbeldekker naar een scoutinghuis in de buurt. Het mannetje zei achteraf dat hij wel erg getwijfeld had waar hij moest gaan zitten. 'Als je bovenin zit en de bus valt om, val je harder. Maar als je onderin zit en het dak valt naar beneden valt iedereen bovenop je', zo was zijn redenatie. Ik had helaas weer een weekje last van een 'stomme buik' en lag een dag op