Gewoon Evy!

Vandaag was het dan zover; mijn laatste les rennen met Evy..!

Om eerlijk te zijn begreep ik eerst niet zo goed hoe al die CF-collegae konden rennen met Evy. Het leek me onmogelijk om ooit hard te gaan lopen en erg leuk leek het me ook al niet.

Toch begon ook ik in juni vol goede moed aan de eerste lessen. Het was zwaar.., erg zwaar...
In het begin was ik al buiten adem na een minuut rennen. Meerdere lessen liep ik twee keer.
Maar naarmate de lessen vorderde, merkte ik gek genoeg dat mijn conditie toeneemt en mijn bovenbeenspieren sterker worden.

Het buiten sporten is fijn! Zelfs rennen in de regen is prettig. En vooral het nat thuiskomen, met warme bovenbenen en dan onder een hete douche stappen is heerlijk!

Ik nam me vanaf het begin voor dat ik net zo lang door zou gaan tot ik het leuk zou vinden en vol zou houden. Les 27 leek me niet erg realistisch...
Het is nog steeds zo dat ik me op een sukkeldrafje (drie kilometer in een half uur) en al hoestend en proestend voort beweeg, maar ik doe het!

Vanochtend trok ik mijn schoenen weer aan voor de laatste les. In totaal moest ik tien minuten rennen, een minuut wandelen en weer twintig minuten rennen. Na deze les zou ik in staat moeten zijn om dertig minuten te kunnen rennen. Na afloop kreeg ik een 'dikke kus' van Evy.

Bij thuiskomst deed Sebastiaan de voordeur open. Ik stak beide armen in de lucht en riep 'joepie, ik heb het gewoon gehaald' om me vervolgens huilend in zijn armen te storten...

Vic kwam kijken wat er aan de hand was en Sebas legde hem uit dat mama huilde van blijdschap.

Vorig jaar leek het me onmogelijk dat ik überhaupt ooit een minuut zou hardlopen. De bergen waren te hoog en ik was te zwak.

Vandaag heb ik geleerd dat het onmogelijke gewoon mogelijk blijkt te zijn. Dat ik mijn lichaam heb mogen uitdagen. En dat is een prachtig gevoel!