Gewoon een langere nodig!

Samen met vadertje reed ik gisteren naar Den Haag alwaar wij ons netjes op tijd meldden voor het aanprikken van de PAC. Op de afdeling werd ik voor een dag opgenomen en begon het grote wachten.

Eerst was het wachten op het akkoord voor het aanprikken want de verpleegkundige wilde eerst zeker weten of de apotheek ook echt de medicatie ging leveren. En toen werd het helaas wachten op het goed aanprikken van de PAC.

Een nieuwe verpleegkundige kreeg de eer mij te prikken en die kreeg de naald er niet goed in. Tenminste...de PAC spoot wel door maar er kwam geen bloed terug. Ik verzocht de CF-verpleegkundige te bellen om mij te prikken. Zij prikt nooit mis en kent immers mijn PAC inmiddels als de beste.

Omdat ik een wat langere naald heb dan gebruikelijk, moest er eerst een nieuwe naald gezocht worden. Toen lieve J. mij prikte, zat ze er ook goed in, maar er was verder geen beweging in te krijgen. De stress schoot langzaam aan mijn hoofd in...

We besloten als laatste poging een nog langere naald te gebruiken en die deed het gelukkig direct! PFIEUW!

Dan is het wachten op de eerste Tobramycine die inloopt, wachten totdat de dal-spiegel van de Tobra geprikt mag worden. Wachten op het audiogram (de Tobra kan gehoorschade geven, met name op de hoge tonen). Weer terug naar de kamer, aangesloten worden op de thuispomp en dan te horen dat ik weer terug moest naar de KNO-arts (nieuw beleid). Dus weer wachten op de arts...

En daarna is het vooral de drie uur uitzitten, wachten dus...
Het protocol schrijft voor dat de medicatie drie uur lang moet inlopen om uit te kunnen sluiten dat iemand allergisch reageert op de medicatie ook al heb je het vaker gebruikt.

Einde van de middag konden we huiswaarts keren. Vic was uit school meegenomen door een vriendin dus dat gaf een hoop rust.
Helemaal gesloopt kwam ik thuis. Maar ook dolgelukkig omdat ik gewoon fijn met de pomp naar huis mocht.

Vanochtend was de eerste antibiotica wissel. En hoewel het al weer veertien maanden geleden was, is het toch bijzonder hoe vanzelfsprekend en met gemak ik het één en ander weer oppak alsof ik het gister nog had gedaan.

Nu is het zaak voldoende rust te nemen en de kuur de tijd te geven om aan te slaan. Mijn buik laat inmiddels ook al weer van zich horen, dus heb ik ook het laxeermiddel weer opgestart. Mijn lijf is er duidelijk gewoon even op alle fronten klaar mee. Die grote schoonmaak is echt nodig!