Gewoon de vierde week.

Inmiddels lig ik al weer 25 dagen in het ziekenhuis.
Na mijn vorige bericht kreeg ik zonder prednison toch weer koorts. Later in de week stabiliseerde deze een beetje richting de 38.0. Maar net de dag voor de grote visite piekte ik opnieuw naar de 39.0. 
Gatver!

Afgelopen dinsdag werd dus opnieuw besloten dat ik voorlopig nog blijf en dat we volgende week pas weer verder gaan kijken. De vraag is nog even of ik dan de behandeling thuis af mag maken want het lijkt er op dat de artsen een voorkeur hebben dat ik het hier afmaak (vanwege de combi van medicijnen intraveneus, die ik thuis niet zo kan krijgen). Als het goed is, moet ik vanaf volgende week sowieso nog twee weken verder kuren.

De koorts houdt zich inmiddels wat rustiger gelukkig, maar gezien vorige week is er de angst dat deze opnieuw opeens zal pieken.

Mensen vragen vaak aan me of ik het hier volhou. Ik antwoord dan altijd het volgende:
Je kunt mij hier prima weken laten zitten. Ik voel me enorm veilig in het haga, over het algemeen heb ik onwijs lieve verpleging aan mijn bed. Ik vermaak me met netflix, e-reader, haken, badmintonnen met de fysio en de dagen vliegen voorbij.
Ik heb alleen een onwijs leuk eigen leven. Met een man en kind die ik ontzettend mis. En dat leven wil ik terug!

Wat we lastig vinden is dat er ook nog een gezinsvakantie gepland staat. Een vakantie waar we met zijn drietjes heel erg aan toe zijn. En op dit moment kan ik mijn kind nog niet beloven dat het ook echt doorgaat.
Eigenlijk zou ik maandag aanstaande ook een midweek met mezelf weg gaan net als vorig jaar. Vic gaat vandaag weg op scoutingkamp en ik zou mezelf dan weer vijf dagen terug trekken in een heerlijk huisje in Nederland.  Helaas heb ik dat moeten cancellen.

Ik ga de tijd nu gebruiken om nog verder op te knappen.
En te duimen dat we straks met z'n drietjes fijn weg kunnen.