Gewoon laten gaan en de kracht van liefde -99

Als we aankomen bij de tandarts zeg ik tegen Vic dat ik even moet gaan hoesten in het toilet. Ik voel sinds een paar jaar de meeste hoestbuien goed aankomen. Loop dan alvast naar de wasbak of wc om daar alles in uit te kunnen spugen. Ik geef véél sputum op, maar weet ook niet beter.

Terwijl ik op de wc zit en flink hoesterige herrie maak, hoor ik de assistente vragen of 'het wel goed gaat op het toilet'. Vic antwoordt, nauwelijks onder de indruk 'dat dit normaal is voor zijn moeder en dat het dus goed gaat', maar dat is niet voldoende voor de assistente.
Terwijl ik naar adem happend tussen het hoesten door bij probeer te komen, roept ze voor mijn wc-deur 'gaat het wel goed?' Ik kan nog net uit brengen 'ja hoor' voordat de volgende klodder zich al weer aandient. Gelukkig hoef ik op dat moment niet ook net een scheetje te laten ;).

Vijf dagen later bevind ik me op de sportschool. Mijn training start altijd met een kwartier fietsen op de hometrainer. Soms kan ik het kwartier net afmaken, soms krijg ik eerder tussendoor een enorme hoestbui.
Ook nu is dat het geval. Met mijn zware zuurstoffles in mijn handen, snel ik naar de prullenbak waar ook de doekjes hangen. Terwijl ik mijn eerste klodder al hard hoestend en brakend in het doekje deponeer, komt de eerste man van middelbare leeftijd naast me staan. 'Of het wel goed met me gaat?' 'Wat denk je zelf?' Ik kan geen antwoord geven want het volgende hoestje wil er echt uit. Ook de jonge trainer komt nu aan de andere kant van me staan 'of hij me ergens mee kan helpen?' 'Nou, je kunt heel snel wegwezen..' Ik kan nog net uitbrengen 'nee dankje' voordat ik weer verder moet hoesten. Terwijl ik daar met een doekje voor mijn mond alles uit sta te spugen, blijven beide mannen naast me staan, al hulpeloos kijkend. Ook de volgende klodder wachten ze af en kijken naar mij terwijl ik heel gênant de boel in een doekje tuf.

Ik weet dat anderen het goed bedoelen. Ik weet dat mijn hoestbuien heftig klinken (en zijn). Ik snap dat mensen willen helpen.
Maar ik wil dan zo graag dat ze me met rust laten. Ik heb namelijk geen adem om te praten. Ik kan geen antwoord geven op de vragen.

Vaak komt er na afloop van zo'n bui iemand naar me toe. Iemand die vraagt of het weer gaat en of ze iets voor me kunnen betekenen. Dat is duizend keer prettiger. Ik heb weer zuurstof om te praten en kan aangeven dat het er nu eenmaal bij hoort, precies zoals Vic al zegt :).

Kracht van liefde -99